هوش مصنوعی: عزیزم، من نگفتم که در مکان مناسب خودت بنشینی. تو به دنیای عشق رفتی و حالا عواقب کار خودت را باید تحمل کنی.

هوش مصنوعی: هر دلی که جایگاه معشوق باشد، عاشق همیشه در گذشته و با یاد و احساسات خود مشغول است.

هوش مصنوعی: زمانی که چوگان را می‌خواستند، باید به او گفت که به خاطر علاقه‌اش، در جستجوی گوی برود و از پشت سر خود فاصله نگیرد.

هوش مصنوعی: اگر خودت بدی کنی و سپس از دیگران شکایت کنی، این چگونه می‌تواند درست باشد؟ پس از خودت به جز تلخی و ناخرسندی، نمی‌توانی توقع چیز دیگری داشته باشی.

هوش مصنوعی: اگر سلطنت و قدرتی که در دست کسی است، مانند تخت جمشید باشد، بالاخره به باد خواهد رفت؛ زیرا کسی که با دست خویش آن را ساخته، توانایی نگهداری از آن را ندارد.

هوش مصنوعی: ما به خاطر گناهانی که انجام داده‌ایم، از نظر او در اشتباه به حساب می‌آییم. او نیز بر اشتباهات خودش معترف است و به نوعی به گناه ما آگاه است.

هوش مصنوعی: من در چاهی افتاده‌ام و راه نجاتم رفته است. عشق من هم به من نگاه نمی‌کند و به اطراف خود بی‌توجه است.

هوش مصنوعی: ما فقط از خواست و رضایت تو خشنودیم؛ حتی اگر دیگران تصور کنند که عذاب در دوزخ است. زاهدانی که بهشت عدن را پاداش خود می‌دانند، درواقع اشتباه می‌کنند.

هوش مصنوعی: دل خود را صرف زیبایی یار کرده است، مانند یوسف که برای خود چاهی می‌سازد.

هوش مصنوعی: اگر او (دوست) راضی باشد، دین و جان و دل خود را فدای او کن؛ به جای اینکه به دنبال رضایت خود باشی، به دنبال رضایت دوستت باش.

هوش مصنوعی: اگر در روز قیامت به دنبال اثبات عشق‌های کشته شده بیفتی، با نگاهی به آن‌ها، خون‌بهایی که برای عشقشان پرداخت کرده‌اند را به یاد می‌آوری.

هوش مصنوعی: ای پادشاه جهان و آفرینش، ای علی، به لطف خود به آشفتگان رسیدگی کن و خدا را به خاطر نیازمندی‌های خود بخوان.