هوش مصنوعی: در این روزگار، اتفاق عجیبی برایم افتاده است؛ به سرعت دلم را دنبال معشوقه‌ام می‌دوانم.

هوش مصنوعی: شوق و علاقه به آن سیب که در گردن زنخدان است، مانند گره‌ای شده که وقتی کودک لقمه‌ای بیشتر از حد خود می‌خورد، به وجود می‌آید.

هوش مصنوعی: عاشقان برای من، مانند گنجی گرانبها هستند که با دست‌های خود آن را به من هدیه می‌دهند. اما من به خاطر شرمم، سرم را پایین می‌اندازم و نمی‌توانم به این هدیه ارزشمند افتخار کنم.

هوش مصنوعی: یاد زلفت در ذهنم هست و نیازی به عطر نیست. من دل شکسته‌ام را بر روی آتش می‌گذارم.

هوش مصنوعی: نشستن در سکوت و خاموشی در شب ارتباط چیز عجیبی نیست، زیرا اگر یک درویش گنجی پیدا کند، طبیعی است که سکوت کند و از شادی اش چیزی نگوید.

هوش مصنوعی: زاهد و کسی که لباس زهد بر تن دارد، نمی‌تواند با می‌خوارگی هم‌نشین شود. عشق واقعی و خلوص، در کنار ظاهر مذهبی و نفاق نمی‌گنجد.

هوش مصنوعی: زلف‌های تو نه تنها نشانه‌های زیبایی بلکه باعث تزلزل و اختلال در اصول اعتقادات نیز شده است؛ حتی بی‌دینان هم از اصول خود فاصله گرفته‌اند.

هوش مصنوعی: ای شبان، چه تدبیری داری برای حفاظت از گله‌ات؟ فراموش نکن که زاهدانی که مانند گرگ‌ها هستند، می‌توانند در چهره‌های مصلح ظاهر شوند، حتی اگر در عوض لباس میش بپوشند.

هوش مصنوعی: من و تو در عشق هم، فکر می‌کنیم که این احساس را هیچ چیز نمی‌تواند تحت تأثیر قرار دهد. عاشقان هیچ ترسی از دیگران، چه بیگانه و چه آشنا، ندارند.

هوش مصنوعی: دل من از زلف تو جریحه‌دار است، و اگر کسی عقرب بخواهد به کسی نیش بزند، چاره‌ای جز تحمل آن ندارد.

هوش مصنوعی: اگر دلی آشفته و ناآرام داری، به درمان‌های طبیبی اعتماد نکن، زیرا درد عشق است. بهتر است به دنبال راه‌حل دیگری بگردی.