هوش مصنوعی: آن بوسه‌ای که از لب شیرینش چشیدم، به‌جای لذت، زهر کینه و عشق او را درکامم آورده است.

هوش مصنوعی: فرهاد از شدت غم و تلخی جانش از دستش رفت، اما ای پادشاه، این ماجرا را به شیرین نگو.

هوش مصنوعی: پرده‌ی وجودم پاره شده است و با یک لحظه می‌توانم از این بند رهایی یابم، مانند نخی که به راحتی جدا می‌شود و به درخشش ستاره‌ها می‌پیوندم.

هوش مصنوعی: دست من پر از گل و لاله بود، اما با چشمانم فقط به دنیای زیبایی و حیاتی که در باغ گل و نسرین وجود داشت می‌اندیشیدم.

هوش مصنوعی: تنها چشم محبوب می‌تواند دل عاشق را آرام کند و بدون آن، دل نمی‌تواند ساکن بماند. در اینجا، زیبایی و جذابیت محبوب به نوعی به عنوان نیرویی توصیف شده که دل را در تلاطم نگه می‌دارد، و نرگس مشتاق به معنای انتظار و اشتیاق است.

هوش مصنوعی: گفته بودم که نام قاتل را بر کسی نگذارم، اما چه کنم که با انگشتانم خون او را رنگین کرده‌ام.

هوش مصنوعی: تعجبی ندارد که او تو را فراموش کرده باشد؛ زیرا عشق جدیدی در زندگی‌اش وارد شده و شاید اصلاً به یاد تو نیفتد.

هوش مصنوعی: در کوی تو، استخوانی رها کرده‌ام که گویا، سگ‌ها آن را می‌برند تا از آن آرامش بگیرند.

هوش مصنوعی: اگر عالم دین در حرم از اسلام سخن بگوید، اما با زیبایی‌های موی کج تو، ایمان او دچار تردید می‌شود.

هوش مصنوعی: ای پادشاه، رحم کن بر درویش که تو را ستایش می‌کند، زیرا پیروزی و برکت تو در هر دو جهان، قانون و اصول زندگی‌اش است.

هوش مصنوعی: تا زمانی که پروانه‌ها به حریم دیگران نچرخند و به آنجا نروند، من در کنارش سوخته‌ام، من مثل شمعی هستم که در کنار تخت او در حال سوختن هستم.

هوش مصنوعی: اگر آهن در دمای آتش نرم و انعطاف‌پذیر می‌شود، اما دل سنگین و سخت من از درد و اندوه من نرم نمی‌شود، همه چیز به طبعیت و حالت وجودی خود بستگی دارد.