هوش مصنوعی: به باغ و گلستان نیازی ندارم، ای یار، چون کوی تو را دارم که ما را از سرسبزی و زیبایی بی‌نیاز کرده است.

هوش مصنوعی: ای گل، نگران زناشکیب بودن بلبل نباش؛ چرا که هیچ‌کس عاشق صبور را نمی‌پسندد.

هوش مصنوعی: اگر تماشای زیبایی برای من ممنوع بود، پس بفرمایید خدا چرا چنین چهره‌ی زیبایی را آفرید؟

هوش مصنوعی: گاهی به خاطر حمله مگس، گاهی به خاطر سرما، فروشنده شکر می‌نالد و از خود می‌پرسد که برای چه حلوا را درست کرده است.

هوش مصنوعی: اگر قامت تو مانند فاخته باشد، کوکوی آن را در باغ می‌شنود و جلوه‌های سرو بلند را به نمایش می‌گذارد.

هوش مصنوعی: اگر تو در باغ و دشت با ما نیستی، مثل چشمه‌ای در چشم صحرا، در وجود ما هم اثر نمی‌گذاری.

هوش مصنوعی: اگر از لیلی شکایت کنی، نه مانند مجنون خواهی بود و نه مانند وامق که از جفای عذرا شکایت کنند.

هوش مصنوعی: مردم به تماشای معجزه عیسی رفتند و خدا را به کمک خواسته‌اند تا لعل گویا، یعنی زبان سرشار از حکمت و علم، برایشان گشوده شود.

هوش مصنوعی: کیست که دل پریشان را به تسخیر خود درآورده و مانند یغما، زمین و زمان را به تاراج برده است؟

هوش مصنوعی: اگر تو چهره‌ات را در شب تار بپوشانی، برایم مانند روز عید خواهد بود و شب یلدا را به خاطر تو جشن می‌گیرم.

هوش مصنوعی: زیبایی‌های صورت مانند زلف‌های خوشبو و معطر، عطر و بویی را پخش می‌کنند که حتی اگر آتش‌افروز نباشند، به وضوح می‌توانند شور و شوقی را در دل ایجاد کنند.

هوش مصنوعی: بلبلان در فصل بهار وقتی گل‌ها را می‌چینند، شگفتی‌ ندارند، زیرا همیشه در چنین زمان‌هایی سر و صدای زیادی به پا می‌شود.

هوش مصنوعی: پرنده‌ی خوش‌خوان سزاوار است که داستان گل را بشنود، همان‌طور که درویش به ستایش مولا سخن می‌گوید.