هوش مصنوعی: آیا تا به حال در فصل بهار، دیده‌ای که بلبل دم را فرو بندد یا این که جرس در میان کاروان سکوت کند و صدایی نداشته باشد؟

هوش مصنوعی: من پا به دامن تو می‌گذارم و در دل فریاد می‌زنم، اما این فریاد را پنهانی سر می‌زنم، چون کسی نیست که به فریادم برسد.

هوش مصنوعی: یادآوری گلستان دیگر بی‌فایده است؛ حتی اگر صیاد مهربان شود، ما باید با واقعیت قفس کنار بیاییم.

هوش مصنوعی: من از سرنوشت خود رها شده‌ام و با تو، ای حورا، به خوشی زندگی می‌کنم. اگر حتی در بهشت هم باشم، بدون تو چشمم به دنیایی شبیه قفس می‌ماند.

هوش مصنوعی: من از محدودیت‌های وجودی خود آزاد شدم و از زندگی خسته‌ام. به خاطر عشق تو، دلم را به تو سپردم و وابستگی به خواهش‌های دنیوی را کنار گذاشته‌ام.

هوش مصنوعی: ای اهل خرد، از عشق که راهی پرخطر است، بپرهیزید. در این سفر، دلهره و شک و تردید می‌تواند شما را خسته و فرسوده کند.

هوش مصنوعی: من دین و اندیشه را رها کردم تا برای سفر خود توشه‌ای فراهم کنم. معشوق را شناختم و دیگر از خودم چیزی نمی‌خواهم.

هوش مصنوعی: از معبد و کعبه صحبت نکن و به زنجیر و تسبیح من اشاره نکن، زیرا من هر دو را در عشق تو دارم و ابروی تو برای من همانند جایگاه عبادت است.

هوش مصنوعی: دنیا برای من دشمن بود و زمان به خاطر من آشفته بود. جز تو هیچ کس دیگری وجود ندارد که برایم اهمیت داشته باشد.

هوش مصنوعی: تو فرمانده جهان هستی و پادشاه زمانه‌ای و همانند نگهبان امکان، از هیچ کس نگران نیستم.

هوش مصنوعی: در اینجا شاعر به شخصی که او را "صاحب عصر و زمان" و "خضر" نامیده، خطاب می‌کند و از وضعیت خود شکایت می‌کند. او احساس می‌کند که در مسیری ناهموار و گمراه کننده قرار دارد و از کاروان اصلی دور افتاده است. همچنین، او از خطراتی که در اطرافش وجود دارد و کسانی که ممکن است او را منحرف کنند، ابراز نگرانی می‌کند.