هوش مصنوعی: صیاد رفت و من را در قفس تنها گذاشت. اگر او نبود، چرا باید از وضعیتی که در آن قرار دارم نالید؟

هوش مصنوعی: در دل من آتش سوزانی وجود دارد که چون کسی در کنارم نیست، فقط خودم آن را احساس می‌کنم. مثل پرنده‌ای هستم که در قفس تنها مانده و صدای ناله‌ام به گوش کسی نمی‌رسد.

هوش مصنوعی: برای اینکه مرغ دیگری نتواند در دام او بیفتد، من همواره در قفس سر و صدا می‌کنم و از مصلحت خود دفاع می‌کنم.

هوش مصنوعی: با اینکه از بالای شاخه درخت محرومم، اما همچنان مانند برقی از یمن، با آهی پرشور آماده‌ام تا در قفس ظهور کنم.

هوش مصنوعی: گاهی مانند سمندر در آتش زندگی می‌کنم و گاهی مانند پرنده‌ای در آب. در دل خود همواره آتش و درد دارم و در عین حال، آرزوها و آرمان‌هایم را در قفس نگه داشته‌ام.

هوش مصنوعی: چگونه می‌توانم به شکارچی بگویم که به طعمه‌ای که بی‌حرکت افتاده، توجهی نمی‌کند؟ من در این قفس مانده‌ام و هیچ نشانه‌ای از آزادی یا خوشحالی نمی‌بینم.

هوش مصنوعی: خاک کوی صیاد برایم مانند گل است و روز و شب در قفسم به خوشی و شادی مشغولم.

هوش مصنوعی: از آن لب‌های شیرین من، طعمه‌ای برای تو فراهم آورده‌ای، بنابراین صیاد، همان‌طور که مرغی شیرین‌زبان در قفس است.

هوش مصنوعی: این ابیات به بیان احساسات و تصاویر شاعرانه اشاره دارد. در اینجا به نوعی از احساسات گرفتار بودن و ناآرامی اشاره می‌شود. شاعر به موجودی اشاره می‌کند که در قفس اسیر شده و به خاطر زلفی زیبا و پیچیده، دچار سردرگمی و دل‌مشغولی است. در این تصویر، قفس نمادی از محدودیت و زلف چلیپا نماد زیبایی و غم است که در این محدودیت به سر می‌برد. این عبارات به خوبی بیانگر حس تنهایی و حسرت در دل شاعر هستند.

هوش مصنوعی: باغ بهشت در نجف شکل گرفته است، ای علی، در شیراز این پرنده‌ی خوش‌خوان گرفتار شده است و در قفس به سر می‌برد.