هوش مصنوعی: اگر درد را به پزشک می‌سپاری، از خودت بپرس که آیا ناتوان هستی یا نه. اگر از درد نمی‌پرسی، می‌توانی از تجربیات و آزموده‌هایت بپرسی.

هوش مصنوعی: ای گل تازه، حال باغبان پیر را از روی شادی و شکرگزاری به خاطر نخل جوانش بپرس.

هوش مصنوعی: در شب‌ها وقتی به کوی تو می‌آیم، حالتی دارم که آن را با روز روشن کرده‌ام. اگر پاسبان تو چیزی نگفته، می‌توانی از سگ‌هایت بپرسی.

هوش مصنوعی: گفتی چه کسی را با نگاهت آزرده‌خاطر کرده‌ای، من نمی‌خواهم بگویم، خودت از تیر و کمانت بپرس.

هوش مصنوعی: گفتیم چرا رنگ چهره‌ات مانند زعفران شده است، از شاخ ارغوان بپرس چه بر سرت آمده است.

هوش مصنوعی: دلم به خاطر تیرچشمی که از مژگان تو به من اصابت کرده زخمی عمیق شده است. برای درک تلخی احساسات من، بهتر است از کسی که زبانش شیرین است و احساسم را می‌فهمد بپرسی.

هوش مصنوعی: ما در زندگی بارها فصل خزان و افسردگی را تجربه کرده‌ایم، ای بهار که زیبایی را به باغ وجود می‌بخشی. در پایان، از خزان خود بپرس که آیا از این لحظات تلخ پشیمان است یا خیر.

هوش مصنوعی: چرا مدام از لاغری و نحیفی بدنم صحبت می‌کنی؟ مثل این است که بود و نبود موهای سر را مقایسه می‌کنی. بهتر است به خودم و درونم نگاه کنی تا علت این باریکی را بفهمی.

هوش مصنوعی: گفتی چرا از چشمانت دو جوی خون جاری است؟ برای فهمیدن داستان این جوی، از درخت سرو خودت بپرس.

هوش مصنوعی: اگر از زیبایی تو با غرور بی‌توجهی کنی و به فریاد من گوش ندهی، می‌توانی حال خراب بلبل را از باغبان آن بپرسی.

هوش مصنوعی: چرا آن جسم زیبا و نازک را به عشق و محبت کسی دیگر سپردی؟ ای فرد بالغ، گاهی با خودت فکر کن که چه سود و چه زیانی از این کار نصیب تو می‌شود.

هوش مصنوعی: در مسیر خود هیچ چیز جز خار و درد نمی‌بینی، ای حاجی! در نهایت، از رهروان خود بپرس که این کعبه چه دشواری‌هایی را باید تحمل کنی.

هوش مصنوعی: طوطی از طعم و لذت آن پسته‌ای که شیرینی‌اش را پراکنده می‌کند، چیزی نمی‌داند. برای فهمیدن درباره‌اش، از زبان شیرین و آشفته‌ای که دارد بپرس.

هوش مصنوعی: وقتی شب به تو نزدیک می‌شود، ای لیلی، صدای ناقوس را بشنو. حال مجنون را گاهی از راننده‌ی شتر بپرس.

هوش مصنوعی: در روز قیامت، زمانی که خورشید تابناک می‌تابد، ای علی مرتضی از پیروان خود درباره حالشان سوال کن.