هوش مصنوعی: من با زیبایی تو در برابر آفتاب ایستاده‌ام و آن را درخشان‌تر کرده‌ام، اما روز هرگز نمی‌تواند زیاد تاب بیاورد.

هوش مصنوعی: ای زلف‌های خمیده، کمی از چهره‌ات را کنار بزن و به من نشان بده، زیرا کسی گفت ای سیه‌پرده، تو همچو آفتاب درخشان هستی.

هوش مصنوعی: عشق را دیگر نیازی به معلم نیست، چرا که زیبایی‌های معشوق را به وضوح می‌بینم و تنها یک حرف الف را در آن می‌خوانم، که نشان‌دهنده عشق‌ام به اوست.

هوش مصنوعی: نوح کشتی را بر آب می‌راند و از خدا خواست که به دریا اجازه ندهد که موج بزند و خود را به او نشان ندهد که او را به اشتباه بیاندازد.

هوش مصنوعی: چرا دار و ندار خود را به خاطر حرف‌های بی‌پایه و اساس دیگران خراب می‌کنی؟ تلاش کن تا با عمل خود، زحمات و ردپای من را از بین ببری و خودت را از این لکه‌های ننگ رها کنی.

هوش مصنوعی: ساقی، جام را به دست می‌دهد و شخصی که می‌پرستد، باید آماده وداع باشد. لازم است که از عقل فاصله بگیرد و به خواب و سرخوشی توجه کند.

هوش مصنوعی: پوشش بدنی‌ام مانع دیدن چهره‌ات شده است. نمی‌دانم چطور می‌توانم از چهره‌ات حجاب را کنار بزنم.

هوش مصنوعی: به خاطر فقدان و جدایی تو، دل من مثل آتش می‌سوزد. من به شدت نیاز دارم که طعم وصال تو را بچشیم تا بتوانم آتش دل و احساسات درونم را آرام کنم.

هوش مصنوعی: این سطر به زیبایی حالتی از اضطراب و آشفتگی را توصیف می‌کند. شاعر با اشاره به تاثیرات عمیق و ناگهانی عشق یا درد ناشی از آن، از وضعیت وحشت‌زده و گیج‌کننده‌ای حرف می‌زند که بر دل عاشق عارض شده است. گویی تیر عشقی که به او اصابت کرده، او را در حالتی از بی‌قراری و پریشانی قرار داده است و او از طرفی می‌خواهد دوباره آن حس و حال را تجربه کند.

هوش مصنوعی: هر روز حوادث جدیدی پیش می‌آید، اما من که به عدم و نابودی پناه برده‌ام، نمی‌ترسم و همچنان می‌گویم که برگردانم به آرامش.