هوش مصنوعی: ای کسی که رفته‌ای و شناختی از ارزش دل ما نداری، برگرد که ما به خاطر دوری تو داریم می‌میریم، به خدا قسم!

هوش مصنوعی: هر روز به من بی‌رحمی کردی و می‌گفتی که وفاداری. نمی‌دانستی که بین وفا و ستم چه تفاوتی وجود دارد.

هوش مصنوعی: به خاطر بی‌وفایی تو، شاعر گرفتار شده و هیچ وفایی از تو نیاموخته است.

هوش مصنوعی: دل، محل حضور خداوند است. چرا باید آن را خراب کنی؟ غمی نیست که کسی خانه خدا را نشناسد.

هوش مصنوعی: به سرنوشت من نه، که نمی‌توانم در خانه‌ی خورشید، جمال تو را ببینم، ای منبع نور و زیبایی.

هوش مصنوعی: درد من و درمان من از خودت است، پس چرا پزشک را به کمک می‌طلبی و از داروها دور می‌کنی؟

هوش مصنوعی: نگفتم که موی او را به هم نریزید، چون خود او هم دو زلف دارد که رازهایش را نپوشانده است.

هوش مصنوعی: در آیین ما، خاک نجف به عنوان یک منبع زندگی و جاودانگی شناخته می‌شود، حتی اگر شخصیت خضر هم در جستجوی آب جاودان باشد، باید بداند که این آب در خاک نجف نهفته است.

هوش مصنوعی: اگر خاک تو به خود ببالد و به خود بزند، باید بداند که در درونش جایگاه شیر خدا بوده است.