هوش مصنوعی: به خاطر شوق دیدن چهره‌ات، به باغ‌ها و گلستان‌ها رفتم و به رنگ لباس تو، حالتی مثل یک گل تازه شکفته در باغ‌ها داشتم.

هوش مصنوعی: بلبل از زخم‌های ناشی از بی‌توجهی و دوری گل، متاثر است و در عین حال، با خوشحالی و شادابی، گل‌های زیبا را در آغوش گرفته، تا دامن خود را از گل‌های خوشبو پر کند.

هوش مصنوعی: بلبل با زیبا‌ترین گل‌های باغ، با سر دادن آوازش، یاد تو را با ناله و زاری به یاد می‌آورد.

هوش مصنوعی: وقتی که یاقوت لب تو به دست دیگران افتاد، از حسرت بر چشم‌هایم اشک مانند مرجان‌ها ریختم.

هوش مصنوعی: وقتی که آن گوهر بی‌همتا از من دور شده، اشک‌های ریخته شده از چشمانم چه طوفان‌ها و حوادثی را به وجود آورده است.

هوش مصنوعی: دستانم که به خون آغشته شده، شهادت می‌دهند که این سنگدل‌ها خون من را نوشیدند.

هوش مصنوعی: من هر روز به دنبال نشانی از لیلی می‌گردم و مانند مجنون در بیابان‌ها wandering می‌کنم، تا شاید از بادیه‌نشینان خبری از او به‌دست آورم.

هوش مصنوعی: ای کسی که تاکنون به گرد گیسوی او ننگریسته‌ای، حال دلم را نمی‌دانی که چه وضعی دارم.

هوش مصنوعی: دل آشفته ای که به خاطر زلف پریشان دچار عذاب است، هرگز از عطر گل‌های سنبل و ریحان آرام نخواهد گرفت.

هوش مصنوعی: اگر معشوق تو در دل ما جایی ندارد، پس هر اشک که از چشمان ما می‌ریزد، مثل تیرهایی است که به سمت هدف شلیک می‌شود.

هوش مصنوعی: زلف‌های نامنظم و پریشان تو، صد رشته در هم تنیده را به یاد می‌آورد و از شکاف‌های گریبانت، صد شکاف گریبان دیگر را به تصویر می‌کشد.