هوش مصنوعی: چشم تو از جادو و فریب، مردم را به خواب می‌برد و زلف‌های پریشان تو، دوستان را گیج و سردرگم می‌کند.

هوش مصنوعی: گفتم که دل من عاشق است و به دنبال درمان می‌گردد. لبخند زد و گفت: آیا نمی‌بینی که در دلم، همانند عناب شیرین، عشق را پرورش داده‌ام؟

هوش مصنوعی: شب تا صبح بیدارم و از دوری تو در ناراحتی هستم، ای پسر! چگونه می‌توانم خواب را در چشمانم ببینم وقتی که غرق در غم و اندوه هستم؟

هوش مصنوعی: هر جا که زلف تو می‌افتد، دل من به دنبالش می‌رود. ناچار، مثل ماهی که به سمت قلاب می‌آید، من هم بسوی تو کشیده می‌شوم.

هوش مصنوعی: آبی که اسکندر هرگز نتوانست بنوشد، مدت زیادی در جستجوی آن بود. من توانسته‌ام در آن مکان خاص، آن گوهری که هیچ‌کس مانندش را نیافته، پیدا کنم.

هوش مصنوعی: در شب در کنار خانه‌ات، من از هر موضوعی صحبت می‌کنم، شاید با صد تا ترفند و فریب، بتوانم نگهبان را خواب کنم.

هوش مصنوعی: اگر دل من به خاطر مشکلاتی که پیش آمده دچار تردید و سردرگمی شده، تو نباید مرا سرزنش کنی. حتی نوح هم ممکن است در دریای طوفانی کشتی‌اش را از دست بدهد.

هوش مصنوعی: من در چاه غم و افکاری گرفتار شدم، ای زیبارو، که از دام تو هیچ رهایی نیست، ای شیخ شوخ و جوان.

هوش مصنوعی: به خاطر آن تار موی آشفته‌ات در مهمانی، تا کی می‌خواهی حرف بزنی و جمع دوستان را پریشان کنی؟