هوش مصنوعی: بیا و زیبایی‌ات را به نمایش بگذار، ای دوست، تا عاشقان بتوانند از زیبایی همیشگی تو بهره‌مند شوند.

هوش مصنوعی: ای معشوق، روی زیبایت را از عاشق صادق مخفی نکن، زیرا که آینه جلوه‌گاه زیبایی تو شده است، ای دوست.

هوش مصنوعی: من که در عشق تو هنوز در خاک پای تو مانده‌ام، چگونه می‌توانم از این حالت بی‌حالی بیرون بیایم، ای دوست؟

هوش مصنوعی: حضور فرد دیگری در کنار تو چه سرگرمی‌ای می‌تواند داشته باشد، وقتی که هیچکس در بهشت از دل‌زدگی خبر ندارد، ای دوست.

هوش مصنوعی: من به احتمال وفا، سال‌ها عمر خود را سپری کردم و دیگر جایی برای امید به وفا باقی نمانده است، ای دوست.

هوش مصنوعی: چشم من به آن خال و زلف تو عادت کرده است، اما من دیگر توان برداشتن زره را ندارم. هیچ‌کس نمی‌تواند به زیبایی زلف و خال تو توجه کند، ای دوست.

هوش مصنوعی: دو هفته‌ای که بدون تو گذشت، برای من مثل یک هفته هم طاقت‌فرسا بود. چه شده که حالا این وضعیت به ماه‌ها و سال‌ها کشیده است، ای دوست؟

هوش مصنوعی: به خانه‌ام بیا ای عشق، چهره‌ات را زیبا و دلربا نشان بده، و ستاره ناراحت را از نگرانی و عذاب رهایی ببخش، ای دوست.

هوش مصنوعی: اگر مسیح در لحظه‌ای به لب‌های تو نیاز داشته باشد و حتی اگر خضر هم باشد، باز هم او تشنهٔ زلال وجود توست، ای دوست.

هوش مصنوعی: ای دوست، من به حضور تو پناه می‌آورم، حتی اگر دشمنان بدخواهی داشته باشم.

هوش مصنوعی: اگر روزگار پر از خشونت و خطر است، ای دوست، از حق و حقیقت دست برندار و به حمایت از عظمت و بزرگی بایست.

هوش مصنوعی: اکنون که مردی که به کار باده‌نوشی و میگساری مشغول است، مرا به میکده فراخوانده، دیگر جام جمشید (جام پر از راز و حیات) به من نده و کاسه‌ای از سفال را به من بسپار ای دوست.

هوش مصنوعی: ای دل، در جستجوی چیزهای دیگر نباش، زیرا در این دو جهان چیزی جز علی و فرزندان او وجود ندارد، ای دوست.