هوش مصنوعی: در آن مکان جایی به نام رامنی وجود دارد که فضایی بسیار دلپذیر و زیبا مانند بهشت دارد.

هوش مصنوعی: این زمین کوه‌ها و دشت‌ها در هر طرفش درختان کافور به تعداد سیصد هزار دارد.

هوش مصنوعی: همه مانند انگشت‌هایی که از شیر نرم شده‌اند، و شاخ‌ها مانند پیرانی که خم شده‌اند، به نظر می‌رسند.

هوش مصنوعی: تو گفتی که ابری بزرگ و عظیم ظاهر شد و بارانی بی‌نظیر و برف بر زمین ریخت.

هوش مصنوعی: وقتی کسانی که کارشان را رها کرده‌اند، به فعالیت مشغول می‌شوند، همه چیز به هم می‌ریزد و به وضعیت پیچیده‌ای می‌رسد.

هوش مصنوعی: زمین به قدری سفید و درخشان به نظر می‌رسد که گویی از کافور پوشیده شده است، مانند چادری سفید که همه‌جا را پوشانده است.

هوش مصنوعی: به مسیرهای پرخطر برو و راهی را انتخاب کن که دیگران از آن دوری می‌کنند. مانند کسی که با احتیاط بر روی برف لغزنده پا می‌گذارد.

هوش مصنوعی: در اثر بوی خوش کافور، سرمای یخ زده به حرکت درآمد و از خواب زمستانی بیدار شد.

هوش مصنوعی: در هر جایی که کافور وجود داشت، پرنده‌های زیادی را در آنجا مشاهده کردند.

هوش مصنوعی: هر کس از آن پرنده یاد کند، به یاد داشته باشد که آن پرنده چگونه آشیانه ساخت و تخم گذاشت.

هوش مصنوعی: مار برای اینکه بچه‌اش را از آشیانه بیرون بیاورد، به سختی تلاش می‌کند و خود را به خطر می‌اندازد.

هوش مصنوعی: زندگی همچون نبردی است که بر سر و چشم مار قرار دارد؛ انسان تا زمانی که به جان و تن خود عشق ورزد، می‌تواند از دست مار خطرناک فرار کند.

هوش مصنوعی: پرنده‌ای که جوجه‌هایش را بیرون می‌آورد، تخم‌هایش را از لانه‌اش خارج می‌کند.

هوش مصنوعی: اگر بار دیگر راهی دگر پیش آید، مار دیگر به آن آشیانه نمی‌آید و به‌سوی آنجا نخواهد رفت.

هوش مصنوعی: در جایی که کوهی سیاه رنگ دیده می‌شود، که بر روی آن، ماه نمی‌تواند به راحتی حرکت کند و مسیرش را پیدا کند.

هوش مصنوعی: درختی سرسبز و پربرگ بر روی قله کوه قرار دارد و به خاطر انبوه شاخ و برگ‌هایش، ستاره‌ها را تحت‌الشعاع خود قرار داده است.

هوش مصنوعی: بلندای او همواره با حرکت دورانی آسمان هماهنگ است و استحکام و قوتش فراتر از چهل بار است.

هوش مصنوعی: بنا به مواد خوشبو، از چوب عود و صندل، برای تزئین نمایی زیبا و سرسبز در بالای ایوان استفاده شده است.

هوش مصنوعی: یکی از فرماندهان پیروزمند از ملّا دربارهٔ وضعیت درخت سؤال کرد.

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر به توصیف یک کاخ بزرگ و با شکوه می‌پردازد که بر روی درختی قرار گرفته و از آن بالاتر از آسمان دیده می‌شود. این تصویر نشان‌دهنده‌ی عظمت و grandeur کاخ است و از نویسنده می‌پرسد که این شکوه و عظمت از کجا آمده و چه کسی پشت این ساختار بزرگ ایستاده است.

هوش مصنوعی: او گفت که اینجا محل سیمرغ است، جایی که در آن همه پرندگان به عنوان پادشاه هستند.

هوش مصنوعی: هر پرنده‌ای که در اینجا حضور دارد، به خاطر ترس از او جرأت نمی‌کند برود. این وضعیت به خاطر کینه‌توزی او از دیگری است.

هوش مصنوعی: هر جا که بتواند درد و مشکلی را پیدا کند، به سراغ آن می‌رود، حتی اگر به کوه اژدها یا دریا نهنگ باشد.

هوش مصنوعی: اگر کسی در روز و شب، به حال خود دچار سردرگمی و گمراهی باشد، یعنی از نبود تو به شدت رنج می‌کشد و جانش به لب رسیده است.

هوش مصنوعی: شخصی با سرعت و عجله به سوی او رفت و در دهانش میوه‌ای با چنگال و آب بود.

هوش مصنوعی: اگر کسی با ناز و زیبایی بر تو رفتار کند و تو را به سمت راه راست هدایت کند، باید به او بازگشتی داشته باشی و از او پیروی کنی.

هوش مصنوعی: در آن زمان، یک پرنده زیبا ظاهر شد که باعث شد آسمان مانند فرشی با رنگ‌های مختلف و زیبا شود.

هوش مصنوعی: مانند باغی که در هوا جاری است، درختان آن رنگارنگ و سر به زیر شکفته‌اند.

هوش مصنوعی: چون کوه پر از گل و لاله زار، در بالای آن قوس قزح به زیبایی درخشیده است.

هوش مصنوعی: موج‌های دریا تحت تأثیر باد هستند و به همین دلیل، جانوران وحشی به خاطر صدای آن از دشت و کوه‌ها فرار می‌کنند.

هوش مصنوعی: یک نهنگ با منقار خود چیزی را گرفته و در دستش، چهار سر اژدها را به طور همزمان دارد.

هوش مصنوعی: او به آن آشیان رفت و سرش را بالا برد، گویی که از پارچه‌ی نرم و لطیف، کلاهی درست کرده باشد.

هوش مصنوعی: سردار در حالت حیرت و ناتوانی زل زده بود به یک جای خاص و در دل خود با صدای بلند می‌گفت: ای خداوند پاک و برتر!

هوش مصنوعی: تو در هر کاری آگاه و دانا هستی و در هر نوع آفرینش و خلق و خوی قدرتمند و توانمند هستی.

هوش مصنوعی: تو این هفت آسمان را به حرکت درآوردی و ستاره‌ای را در وسط زمین معلق کردی.

هوش مصنوعی: در این جهان، چهار چیز را به عنوان اصل و اساس خلق کرده‌ای و از آن‌ها هزاران جانور به وجود آمده‌اند.

هوش مصنوعی: هر زمانی که بخواهی، به هر شکلی که بخواهی می‌توانی خود را به تصویر بکشی.

هوش مصنوعی: هر کاری که بخواهی می‌کنی و هیچ‌کس جز تو نمی‌داند راه درست چیست و دلیل آن چطور است.

هوش مصنوعی: در کار تو زحمت و تلاش به چشم نمی‌خورد، سخنان تو نه نیازی به صحبت دارد و نه جایی برای شنیده شدن.

هوش مصنوعی: از جسم مرده می‌توان زندگی و حالت جدیدی به وجود آورد، و می‌توان از آنچه زنده است نیز به حیات تازه‌ای دست یافت.

هوش مصنوعی: تو می‌دانی که یک قطره آب چگونه آفریده شده است و در درون آن، هر دو جهان وجود دارد.

هوش مصنوعی: از خاک آن هنر، می‌توانی پیدا کنی که از آن مکان، صحبت‌کردن و دیدن را ممکن می‌سازد.

هوش مصنوعی: فردی که به تو نزدیک نمی‌شود و راهی به سوی تو ندارد، در حقیقت گم شده است. کسی که دلش کور باشد و از شناخت تو بی‌خبر باشد، هرگز نمی‌تواند به حقیقت پی ببرد.

هوش مصنوعی: تو با پرواز پرنده‌ای که بر کوه‌ها می‌نشیند، به شکلی بر ما اثر گذاشته‌ای که همه را از ناامیدی و یأس نجات داده‌ای.

هوش مصنوعی: نمی‌دانم از کجا رفته‌ای، اما خوشبختانه ظاهرت پر از زیبایی است و به نظر می‌رسد که با رنگ‌ها و جاذبه‌های مختلفی آراسته شده‌ای.

هوش مصنوعی: او در حال عبادت و نیایش بود و دوباره به دور و برش سرک می‌کشید و با هر کسی که مقام بلند و قابل احترامی داشت، صحبت می‌کرد.

هوش مصنوعی: از کافور و عنبر کجا می‌توان یافت؟ هرچقدر که تلاش کردند، نتوانستند پیدا کنند.

هوش مصنوعی: از آنجا، هر دو به زور جزیره‌ای رفتند که شایسته‌ی شادی و جشن بود.