سرو شاخ و   دندان پیشین   نخجیران   یشک است 

یشک و نه ویشک
 یشک

من نوشته های شما را  در اپادیس  دنبال میکنم هر  واژه که از بهاباد میگویید شاهکار و بسیار راه گشا است  و هربار  درباره دین و  وازگان عربی مینویسید تکراری و  نابکار است  خواهش میکنم  بیشتر از واژگان بهابادی بنویسید چیزی که بسیار بکار بخور است و  دیگران  ان را نمیدانند و ماندگار خواهد بود وازگان بهاباد است و نه  واژگان عربی و دینی که  دیگران  درباره ان ان اندازه نوشته اند که تخمه کردیم

و نیز نوشته های شما درباره  پارسی واژگان نیز بسیار خوب است

جر همان  زیر است زِر  و جر  هردو  جر و زیر  با صدایی میان ای و کسره بوده 

واژه برز اگرچه در بهاباد نیز بُرز میگویند و  بسیار هم در سروده ها با گرز کنار  امده مگر بسیار هم با مرز و هرز و ورز  امده  و بهتر است  که  انرا  ازاد بگذاریم هرجا  با گرز بود هرکس داند چگونه بخواند و هرجا با   نبود  ازاد باشد به هرچه بخواند انرا   بُرز ننویسیم و برز بماند - شما  هرگونه دلت خواست بخوان و بنه دیگران هم  بی  انکه  بپندارند تنها باید انرا  یکجور خواند انرا بخواند - خود واژه گرز نیز   جاهایی  هست که نشان میدهد ان  با زبر بوده و نه پیش از یاد نبریم   انچه را بردن میگوییم در پهلوی و نوشته های پیشین بَردن است  و تا کنون نیز میگوییم بر و برم و بری  و برد  و برند و این همه  با زبر است  و بسیاری میگویند بَردم  و بردی و از یاد نبریم که  در جنوب بسیاری کردن را کُردن و کِردن و کُرتَه میگوییم  بهتر است  در اینگونه جا هیچ  نشان ننهیم و بهلیم هرکه بدلخواه خود بخواند   و نشانه را تنها برای جاهایی بهلیم که براستی  نیاز است  نشان نهیم چون جایی که  پیدا نیست  انرا باید چه خواند و اگر  انرا جور دیگر خواند  با خواسته  نویسنده  جور نباشد  هر نوشته  باید  انگونه که  نویسنده  خواسته خوانده شود ( ونه انگونه که  گویش نویسنده است ) نمونه  گمان کن   من سروده ای دارم و   یکجا  پُر میگویم  اگر خواننده انرا پِر بخواند  و در زبانش پر همان پُر باشد چنان که بر قافیه زیان نمیزند  همان درست است  همانگونه که امروز  ما   خانه و اشیانه   را با زیر میخوانیم و  درست انست همانگونه که میدانیم در خانه و پرده  و به   ـه  و ه   نشان  زبر   یا همان  ا  خمشده  یا نیمه شده است   که صدای  زبر  است  و تا چندی پیش همه انرا  خانَه و پردَه میگفتند و هنوز هم در افغانستان و بسیاری جاهای ایران میگویند  و میخوانند و من یاد دارم که برخی استادان دانشگاه  نیز همینگونه با  زبر میخواندند  خانَه و پردَه و بَه  میخواندند که میدانیم اینها  خانگ و پردگ و پد بوده چون گ و یا د را نگفتند واژ پیشینش ساکن نبود و همچنان باید  نشان داده میشد که نمیشد انرا   خان و  پرد و ب نوشت و رها کرد چرا که  حرف پایان بود   پس ا را خم کرده که صدای ا نیمه دهد که صدای  زبر است  و این واژگان هنوز   گ را دارند  اگرچه نمیخوانیمشان  و اینان هرگاه میانه  واژه باشند  دوباره گ  خود را نشان دهد  چون  پردگان و خانگی و بدینروی
 
شوربختانه  در اموزش ایران یاد نمیدهند که ـه و ه  در   خانه  و پرده و به  هـ نیست و  زبر است (خود نادانند چگونه بیاموزند)
باری جاهایی هم هست که  برز را  باید تنها بَرز خواند مانند  سربرز  ( همانگونه که بر و برم و بری  را  بر بردم و بردی میگویی  )

اگرچه اینها همه بسته به عادت است مهم انست که انست که بدانی  ان واژه چیست مانند انکه مردم فارس و شیراز  سهی را سُهی میگویند و بارها دیده ام که استادان شیرازی  در سرود خافظ و سعدی  میخوانند سُهی سرو یا سروسُهی و دختر رِز 

  شنیدم   از یکی از بزرگان که میگفت کسی  به  استاد لطفعلی  صورتگر گفت استاد  این سروسَهی و دختر رَز است  و ایشان گفت من شیرازیم و سعدی و حافظ همشهری من   شما  انگونه  بگو که میدانی -

همانگونه که میدانیم بیگمان  خوردن را همگان  تا چندی پیش خَوردن میگفتند.  و ما امروز  انرا خورد میگوییم و  در سرود  سخنوران هم اگر قافیه نباشد انرا  خَورد نمیگوییم  به همین  روال  که  نشان پیش بر  سر خودرن نوشتن نادرست است و نباید انرا در سروده  سخنوران  و جز ان  خُورد نوشت  همچنان  است برز  مگر انکه جایی ناچار باشیم  که بنویسیم مانند جاهایی که من خود ناچار بودم  و  انرا با نشان پیش بُرز نوشتم و نه برز


 بسیاری واژگان دگر هم ما امروز نادرست میگوییم مانند افسرد که  اف سرد  است    و افسرد و  افسارد  گویند. چون:
  ز سرما ابها در جوی افسرد 
 زمستان آبها را پاک افسارد