هوش مصنوعی: دل قهرمان از این خبر خوشحال شد و گفت: حالا یک سوال زیبا و پنهانی دارم.

هوش مصنوعی: چه کسی می‌گوید که پیران هنوز توانایی زایمان ندارند؟ آبستن و بزرگسال هم می‌تواند فرزندانی زیبا و تازه به دنیا آورد.

هوش مصنوعی: به ناز و تنهایی چیزی که به وجود می‌آید، مانند اینکه وقتی پروردگار چیزی را خلق کند، باید از آن مراقبت کرده و در نهایت به آن nourishment می‌دهد.

هوش مصنوعی: جهان می‌گوید که این پیرزن، به مانند مادرش از هر موجودی که هست از جمع، بهره‌مند است.

هوش مصنوعی: هر کسی که از جانب پروردگارش نعمت و خوبی دریافت کرده است، باید با ناز و نازخویی با آن رفتار کند و در نهایت، ممکن است روزی این نعمت‌ها را از دست بدهد و ناپدید شوند.

هوش مصنوعی: شخصی گفت: آن گاوی که همواره در دشت می‌چرد، چه جور است که تمام جهان را در چهار گام دشت می‌کند؟

هوش مصنوعی: او با هر گام خود به رنگی تازه در می‌آید و هیچ‌گاه از جای خود خالی نمی‌باشد.

هوش مصنوعی: هر یک از اعضای بدن او، به اندازه‌ای زیبا و متناسب است که گویی هر کدام به یک استخوان باریک و ظریف شباهت دارد.

هوش مصنوعی: سگال در پاسخ گفت که این گاو در نزدیکی من قرار دارد و به مدت زیادی است که در اینجا حضور دارد.

هوش مصنوعی: درختان در هر فصل به رنگ و حالت‌های مختلفی درمی‌آیند؛ در پاییز و زمستان، و همچنین در تابستان و بهار، رنگ‌ها و زیبایی‌های متفاوتی دارند.

هوش مصنوعی: جسم هر یک از آنها به قدری لاغر و کوچک است که انگار با شست انگشت پا استخوانشان را می‌توان در دست گرفت.

هوش مصنوعی: ماهی که به طول سال می‌کشد، بیش از دوازده شب و روز نمی‌زند و هر ماه به درستی سی روز دارد.

هوش مصنوعی: او پرسید: حالا که زندگی آشفته است، جای خواب و استراحت برای بی‌خواب‌ها کجاست؟

هوش مصنوعی: در یک خوابگاه دو چادر همیشه بر افراشته است، یکی به رنگ زرد و دیگری به رنگ سیاه.

هوش مصنوعی: کی به خواب رفته‌ها می‌رسد شتاب تا یک بار دیگر از خواب بیدار شوند؟

هوش مصنوعی: او می‌گوید که این مکان خوابگاه ما روی زمین است و ما در اینجا مانند دیگر انسان‌ها می‌خوابیم و به خواب می‌رویم.

هوش مصنوعی: دو چادر به عنوان نماد شب و روز بر سر ما قرار دارد، که نشان‌دهنده‌ی حال و احوال ماست؛ گاهی در حالت تاریکی و غم (سیاه) و گاهی در وضعیت روشنایی و شادابی (زرد) قرار داریم.

هوش مصنوعی: اگر این خواب کوتاه باشد یا طولانی، در هر صورت در هنگام مرگ دوباره بیدار خواهیم شد.

هوش مصنوعی: او به دیگری گفت: تو چه می‌دانی که در هفت خوان پر از جواهر، تنها یک پرنده بال گشوده است؟

هوش مصنوعی: آن پرنده کجا همان گوهر را خورده است، خورشید نیز هرچقدر بیشتر باشد.

هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که ارزش‌ها و چیزهای با اهمیت هرگز کم نمی‌شوند و همچنین، آنهایی که چیزهای کم‌ارزش دارند، نمی‌توانند به دستاوردهای بزرگ و معتبر برسند. به عبارتی، حجم و کمیت هیچ چیز به تنهایی ملاک نیست و کیفیت و اصالت اهمیت بیشتری دارد.

هوش مصنوعی: برهمن در پاسخ به او گفت که این هفت خوان، عرصه‌ای از کشور است که ریشه‌اش به آغاز برمی‌گردد.

هوش مصنوعی: ما در زندگی مانند برگی هستیم که با باد به این سو و آن سو می‌رویم و وجود واقعی‌مان به مرگ وابسته است. زندگی ما به موجودی پاک و بافرمان شباهت دارد که در نهایت سرنوشتمان به دست اوست.

هوش مصنوعی: جانور هر چقدر هم که بخورد، نه سیر می‌شود و نه جانش کم می‌شود.

هوش مصنوعی: از این به بعد هیچ راهی برای گفت و گو وجود ندارد و هیچ پایان و مرزی برای سخن گفته نمی‌شود.

هوش مصنوعی: فرمانده خوشش آمد و گفت که این‌گونه سخنان عاقلانه و زیبا مناسب است.

هوش مصنوعی: حالا از ستایش‌کنندگان تو می‌پرسم که چه کسی تو را ستایش کرده و این ستایش از کجا آغاز شده است؟

هوش مصنوعی: بزرگ‌ترین استخوان‌ها متعلق به کیست که نام او بر روی آن سنگ نوشته شده است؟

هوش مصنوعی: من از کسی درباره برهمن نشنیده‌ام، اما او را چون استخوان دیده‌ام.

هوش مصنوعی: بر روی سنگ خارا نوشته شده که دنیا هیچ‌گاه برای کسی متوقف نمی‌شود.

هوش مصنوعی: با دیگران در مورد مردان بزرگ بحث و جدل نکنید و به ظاهر و جسم آنها توجه نکنید.

هوش مصنوعی: از داوری الهی بترسید که چنین افرادی را به هلاکت می‌رساند.

هوش مصنوعی: بزرگ‌مرد دلیر از آن شگفتی به حیرت افتاد و او را بوسید و در حال رفتن آماده شد.

هوش مصنوعی: پیرمردی از درخت به خواستگاری آمد و گفت: از اینجا نرو و امشب آرامش را از دست نده.

هوش مصنوعی: من با تو به خاطر فکر و رأیی که داشتم، ارتباط برقرار کردم و حالا تو هم همانطور فکر می‌کنی که من فکر می‌کردم.

هوش مصنوعی: به گونه‌ای فکر کن که اگر به بالای قله برسی، باید از آنجا بروی، حتی اگر مدتی طولانی هم در آنجا بمانی.

هوش مصنوعی: وقتی که موهایت به رنگ نقره‌ای درآید و سن‌ات بالا برود، دیگر نباید به زیبایی ظاهری توجه کنی و فقط باید به شنیدن و درک صحبت‌هایتان توجه کنی.

هوش مصنوعی: بدن ما مانند خانه‌ای است پر از نمک که به آرامی در حال خراب شدن و از بین رفتن است.

هوش مصنوعی: زمانی که دیوار فرسوده و خراب می‌شود، بالاخره روزی فرو می‌ریزد و تخریب می‌شود.

هوش مصنوعی: جوان هستیم و در عین حال که چیز خوبی داریم، اما در این دنیا ضرر کردیم، چرا که منفعت و داشته‌هایمان از ما گرفته شده است.

هوش مصنوعی: آسمان از من فاصله‌ای طولانی را سپری کرده و در حال حاضر اسب نتوانسته به آن سرعتی که داشت، ادامه دهد و متوقف شده است.

هوش مصنوعی: در اینجا اشاره به این است که زندگی همچون بازی چوگان است و هر ضربه‌ای که به انسان زده می‌شود، او را بیشتر به سوی پایان نزدیک می‌کند. این جمله نشان می‌دهد که با هر چالشی که در زندگی مواجه می‌شویم، قدم به قدم به پایان عمر نزدیک‌تر می‌شویم.

هوش مصنوعی: زمانی که فردا در نیمه‌ی روز روشن شود، در نیمه‌ی دیگر جهان نوری خواهد درخشید.

هوش مصنوعی: من از این سرزمین تیره و تار عبور می‌کنم و به سوی سرزمین روشن و پرنور می‌روم تا به خداوند برسم.

هوش مصنوعی: تن خویش را به زمین مسپار، زیرا من جانم را به خداوند بخشیده‌ام.

هوش مصنوعی: سپهبد قبول کرد و آرامش بخشید، اما در طول شب به خاطر او همچنان درد می‌کشید.

هوش مصنوعی: در روز دیگر، زمانی که خورشید به نصف رسیده بود، برهمن از در خانه‌اش خارج شد.

هوش مصنوعی: او از خودش و از جمعی دیگر معذرت‌خواهی کرد و سپس به سمت چشمه رفت تا خودش را بشوید.

هوش مصنوعی: به خاطر روش خود، از گیاهان یک بارانی درست کردند و از پیش خداوند به زاری افتادند.

هوش مصنوعی: او از چشمه اشک، آب دو چشمش را می‌ریزد و از خداوند درخواست می‌کند که گناهانش را ببخشاید.

هوش مصنوعی: در نهایت پس از مدت طولانی که زاری و ناله کرد، دو چهره بر زمین افتاد و روحش را به خدا تسلیم کرد.

هوش مصنوعی: رئیس سپاه با همراهانش از دور دید که عده‌ای از افراد غمگین و ناراحت در حال ناله و فریاد هستند.

هوش مصنوعی: او را طبق سنت با کفن پوشاند و در آرامگاه گذاشت، سپس از آنجا به سوی سپاه رفت.