هوش مصنوعی: عجب است که روزگار چگونه ما را به زبان خود، متوجه و مختصر می‌کند.

هوش مصنوعی: این جمله به این معناست که زندگی و اتفاقات آن به ما نشان می‌دهد که چگونه بازی کنیم، همانطور که یک بازیکن با مهره‌هایش بازی می‌کند و با دقت و مهارت آنها را حرکت می‌دهد. در واقع، ما باید در زندگی به‌دقت رفتار کنیم و از فرصتها بهره بگیریم.

هوش مصنوعی: دل انسان گاهی شاد و خوشحال است و گاهی غمگین و ناراحت. همچنین ممکن است گاهی با محبت و عشق برخورد کند و گاهی با کینه و دشمنی.

هوش مصنوعی: آیا ما جز این بهره‌ای دیگر نمی‌توانستیم داشته باشیم؟ و اگر اینگونه نبود، به خودی خود سزاوار چنین وضعیتی نمی‌بودیم.

هوش مصنوعی: اگر بدن ما در بند آز و آزمایش نبود، هرگز رازی را با کسی در میان نمی‌گذاشتیم.

هوش مصنوعی: نه به کسی در این دنیا تسلیم شدی و نه بر دوش خود باری از این دنیا به دوش گرفتی.

هوش مصنوعی: اگر از قید و بند مردم به دنبال آزادی هستی، باید بدانی که رهایی از بزرگی و مقام، به جز جدایی از آن مقام امکان‌پذیر نیست.

هوش مصنوعی: وقتی که در دنیای ما نیازهای اساسی برآورده شده باشد، دیگر نیازی به دنیا و سرگرمی‌های آن نخواهیم داشت. افسوس که بیشتر مردم به دنبال تجملات و بازی‌های دنیا می‌روند.

هوش مصنوعی: چنان که در داستان ویس و رامین، پس از عشق و مهر، تمام دشمنی‌ها و کینه‌ها گسترش یافته است.

هوش مصنوعی: وقتی رامین از ویس برگشت، از مهر و محبتشان ناامید شد و هر دو مثل ابلیس ناامید شدند.

هوش مصنوعی: ویس از کارهایی که انجام داده بود، پشیمان شد و دلش از ناراحتی و اندوه آکنده شد.

هوش مصنوعی: چشم‌هایش از شدت گریه سرشار از آب شده و اشک‌های او مانند مرواریدهای زیبا بر چهره‌اش می‌درخشند.

هوش مصنوعی: باران بهاری درست مانند ابرها می‌بارد و آب را به جریان می‌اندازد، شبیه سمورهایی که در آب شنا می‌کنند.

هوش مصنوعی: به خاطر درد و رنجی که در دل دارد، چهره‌اش همچون گل پژمرده شده و بی‌تابی می‌کند.

هوش مصنوعی: دل را دردی عمیق است که مانند ضربه‌ای به سنگ، دردش تند و سخت است؛ همان‌طور که ناله‌ای از دل بر می‌آید، مانند صداهایی که از نواختن چنگ می‌شنویم.

هوش مصنوعی: او همواره آه و ناله می‌کند و از سرنوشت تلخ و ناگوار خود شکایت دارد، گویی که بار مشکلات و سختی‌ها همچون شاخی به زندگی‌اش رسیده و آن را تحت فشار قرار داده است.

هوش مصنوعی: چرا به خاطر حفظ روح و آرامش خودم، به خودم آسیب زدم و خودم را در شرایط بدی قرار دادم؟

هوش مصنوعی: چقدر بد بود که با خودم اینگونه رفتار کردم، چرا باید به این وضعیت دچار می‌شدم که خودم را اینقدر دشمن خودم ببینم؟

هوش مصنوعی: حالا آتش درون من شعله‌ور است، کسی که خود را در این حال قرار داده، نمی‌داند که چطور می‌تواند درمانی پیدا کند.

هوش مصنوعی: به پرستار گفت: بلند شو و کنار من ننشین، زحمت و خستگی جان من را ببین.

هوش مصنوعی: نگاه کن که هیچ کس مانند من به چنین بختی گرفتار نشده است؛ من از آغاز زندگی، دختری از مادر زاده‌ام.

هوش مصنوعی: سرنوشت خوب و خوشی به پیش من آمده بود، اما با قدرت و اجبار آن را از خود دور کردم و نتوانستم به آن دست یابم.

هوش مصنوعی: من در حال نوشیدن شراب هستم و به خاطر مستی از شراب، جام را از دستم می‌افکنم.

هوش مصنوعی: به خاطر بی‌مهری‌ها، حالا دلم خیلی غمگین و زخمی است. همچون ابرهای تیره که باران بلا می‌بارند، درد درونم را فراگرفته‌اند.

هوش مصنوعی: باران شبانه‌ای که از آسمان می‌ریزد، بر دل من احساس غم و اندوهی را می‌آورد.

هوش مصنوعی: من از شادی و خوشحالی به درویشی تبدیل شدم و چراغ وجودم را با دستان خود خاموش کردم.

هوش مصنوعی: ای دایه، همچون باد سریع بیا و محبوب رنگین من را زودتر دریاب.

هوش مصنوعی: کنترلی بر اسبش داشته باش و او را پایین بیاور و بگو ای کسی که از پیش من رفته‌ای و باعث رنجش من شده‌ای.

هوش مصنوعی: هیچ دستاوردی بدون چالش و سختی به دست نمی‌آید و هیچ عشقی بدون مشکلات و موانع واقعی نخواهد بود.

هوش مصنوعی: در دل، امید و آز به شدت وجود دارد و در عشق، نوعی سرزنش و ناز و عشق بازی مشاهده می‌شود.

هوش مصنوعی: دنیا پر از رفتارهای بی‌رحمانه است، ولی بی‌وفایی تو واقعی است، در حالی که بی‌وفایی من تنها در کلمات و سخن است.

هوش مصنوعی: اگر کسی را در جستجوی محبت و دوستی می‌بینی، بدان که آن عشق و محبت در درون خود او نیز وجود دارد.

هوش مصنوعی: بدان که دلبر چرا باید نیازی داشته باشد، وقتی که خود نمی‌تواند با او رفتاری یا ناز و عشوه‌ای کند.

هوش مصنوعی: تو از حرف‌های من ناراحت شدی و من هم از رفتارهای تو ناراحت شدم.

هوش مصنوعی: اگر تو آن رفتار خوب را داشتی، پس چرا من این سخن را در دل دارم که شبیه به حرف‌های آهو است؟

هوش مصنوعی: وقتی رفتار تو چنان شایسته است، پس لازم نیست که من از آن کم و یا زیاد چیزی بگویم.

هوش مصنوعی: ای پرستار، بچه را بیدار کن تا من بیایم و از او عذرخواهی کنم بابت کاری که باید انجام دهم.