هوش مصنوعی: ویس به سمنبر می‌گوید: ای بی‌وفا، تو که به دام بلا گرفتار شدی، آخر کار نتیجه‌اش این بود.

هوش مصنوعی: چنین است که در پایان، خطاکار یک روز به دام می‌افتد و گرفتار می‌شود.

هوش مصنوعی: اگر از شراب بخوری، دیگر به سراغ جامی نمی‌روی؛ همان‌گونه که وقتی پرنده‌ای از دام می‌پرد، به دام برگشت نمی‌کند.

هوش مصنوعی: در حال حاضر، تو در مرو زندگی می‌کنی و خانه‌ای نداری. در بین این همه دوستان، تو هنوز احساس غریبی و بیگانگی می‌کنی.

هوش مصنوعی: هرگز نخواهی یافت از من شادی و رضایت و در میان من هم جایی برای آرامش پیدا نخواهی کرد.

هوش مصنوعی: بهتر است که بیهوده صحبت نکنی و در دل شوره‌زار به دنبال گل و سوسن نگردی.

هوش مصنوعی: وقتی که عشق قبلی‌ات از دستت رفته، بهتر است با معشوق جدیدت خوش باشی و از لحظات خوب کنونی بهره‌مند شوی.

هوش مصنوعی: چرا باید دلت شکسته باشد، وقتی که تو همچون گلی زیبا و دلربا در دل‌ها نشسته‌ای؟

هوش مصنوعی: خانه و بارگاه موبد باعظمت باشد و مهمان موبد در آن مورد استقبال و احترام قرار گیرد.

هوش مصنوعی: به مانند مهمانی که فرهنگی والا دارد بیاید، نه مانند تو که جاودانه‌ای که مایه ننگ است.

هوش مصنوعی: مراقب باش که مانند مهمانی که از تو شرم می‌کند، از خداوند هم شرم نکنی.

هوش مصنوعی: من از اینکه نتوانم به تو نزدیک شوم نگرانم، زیرا وقتی تو به خانهٔ شاه می‌روی، راه تو بر من بسته می‌شود.

هوش مصنوعی: تو اکنون در حالتی نیستی که در حضور من ارزان باشی، پس چگونه می‌توانی به کوی من بیایی و ارزان باشی؟

هوش مصنوعی: هرچند که من تو را از خانه بیرون کنم، تو همچنان می‌گویی من مهمان اینجا هستم.

هوش مصنوعی: چون کسی که از دهکده‌ی خود رانده شده، در حالی که آن دهکده را به عنوان کدخدا و رهبری برای خود می‌شناسد.

هوش مصنوعی: زمانی که از خانه خارج شدی در فصل زمستان، نمی‌دانستی که آیا برف و بارانی در کار است یا نه.

هوش مصنوعی: چرا این مسیر را برای بازی انتخاب کردی و در عوض، به چالش‌های عشق و زیبایی توجه نکردی؟

هوش مصنوعی: این بیت به نوعی از کم‌لطفی و بی‌توجهی به دیگران اشاره دارد. می‌توان گفت که در گذشته، نه وفا و شرافتی وجود داشت و نه همدلی و نزدیکی. بنابراین، سؤال می‌کند چرا در فصل سرد زمستان بدون همراهی و کمک به دیگران، به تنهایی پیش رفتی؟

هوش مصنوعی: دل تو که نادان است، چرا به من دشمنی می‌کند و من را سرزنش می‌کند؟

هوش مصنوعی: نیکو برای جمشید بیان کرد که به نادانان بگوید که در زمان سختی و غم، به جای سوگواری و ایجاد ناراحتی، باید به شادی و سروری بپردازند.

هوش مصنوعی: اگر نه فرمانده‌ای داشتی و نه کسی که در میدان جنگ رهبری کند، دل من روز و شب به تو توجه داشت و از تو محافظت می‌کرد.

هوش مصنوعی: الان که به مقام و بزرگی رسیدی، ناگهان از من دور و بی‌زار شده‌ای.

هوش مصنوعی: علم به در خانه‌ام آمد و از سر نیاز مرا غمگین و درگیر بازی‌های خود کرد.

هوش مصنوعی: اکنون که از من می‌خواهی جان تازه‌ای بگیری، بیا به دشت در بهار، که در آن روزهای نوروزی به خوشی بگذرانیم.

هوش مصنوعی: هرگاه خوشی و راحتی باشد، نه اندوهی وجود دارد. مانند باد و برفی که از من دور نمی‌شود و به آسانی می‌رسد.

هوش مصنوعی: ای مردان دلیر، امید مرا از بین ببر و من را برای خاطر خدا آزاد کن.