هوش مصنوعی: ویس به کسی که بی‌خود و بی‌فکر است می‌گوید: تو در حقیقت هیچ گونه درک و خردی نداری و تمایز تو از دیگران تنها در همین نامی است که بر خود گذاشته‌ای.

هوش مصنوعی: سختی‌ها و رنج‌ها بر دل اثر می‌گذارند و آنچه که به دل می‌نشیند، همواره برای همیشه باقی خواهد ماند.

هوش مصنوعی: رنج و ناراحتی ناشی از بی‌محلی تو در دل من باقی مانده، به گونه‌ای که از دل من محبت و وفاداری‌ات رخت بربسته است.

هوش مصنوعی: در دل انسان نمی‌تواند هم محبت و هم دشمنی وجود داشته باشد و نمی‌توان با کسی همزمان هم عقیده و هم نفاق بود.

هوش مصنوعی: وقتی به یاد می‌آورم که از تو چندین نوع بی‌وفایی دیده‌ام، دیگر در دل من هیچ اثری از وفای تو نمی‌ماند.

هوش مصنوعی: تو خود خوب می‌دانی که من چگونه با تو رفتار کرده‌ام و به امید وفاداری تو چه سختی‌ها و رنج‌ها را تحمل کرده‌ام.

هوش مصنوعی: سپس تو به جای من چه کردی که من را غرق کردی و خودت هم از چیزی که به دست آوردی، استفاده کردی.

هوش مصنوعی: تو به من یاری کردی و کار خوبی انجام دادی، اما خودت را هم در این کار شایسته نشان دادی.

هوش مصنوعی: به جز این، از تو چه انتظاری می‌توان داشت که مانند کرکس‌ها خوراک مرده می‌خوری؟

هوش مصنوعی: چه خوش شانسی که تو این چنین موهبت‌هایی داری، اما کسی مانند من هرگز شایستهٔ تو نیست.

هوش مصنوعی: تو را چه جای شوق و هیجان است، در حالی که باغ و خانه برای تو مناسب‌تر است.

هوش مصنوعی: فکر می‌کردم تو شکارچی بزرگی هستی که فقط به دنبال شکارهای خاص و ارزشمندی مانند گوزن می‌روی.

هوش مصنوعی: من نمی‌دانستم که تو چقدر باهوش و مکار هستی و با هر فریب و نیرنگی موفق می‌شوی که من را در دام بیندازی.

هوش مصنوعی: چرا که وقتی خود را شسته و پاک کرده‌ای، بر بدن خود خاک و خاکستر می‌پاشی؟

هوش مصنوعی: چرا جام شراب را کنار گذاشتی و به جای آن، ظرفی از سکوت و بی‌حوصلگی را مقابل خود قرار داده‌ای؟

هوش مصنوعی: چرا از جای راحت و پرنعمت خود برخاستی و به نشیمنگاهی ساده و بی‌زرق و برق آمده‌ای که مردم عادی در آنجا می‌نشینند؟

هوش مصنوعی: این کافی نیست که فقط از شهر من رفتی، بلکه به شهر دشمنان پناه بردی.

هوش مصنوعی: نه تنها اینکه تو محبت خود را به من نشان دادی، بلکه باعث شدی که از دوست و دشمن، به نوعی بی‌اعتنا باشم.

هوش مصنوعی: این جمله به این معناست که کافی نیست فقط به نوشتن نامه‌ای بسنده کنی؛ بلکه وقتی حرفی می‌زنی، باید احساسات عمیق من را در آن لحاظ کنی و با جان و دل سخن بگویی.

هوش مصنوعی: با وجود تمام بی‌مهری‌ها و خشم‌ها و آزارهایی که به من رساندی، هنوز هم بار سنگینی از زشتی و ناپسندی بر دوش تو وجود دارد.

هوش مصنوعی: وقتی پرستار نزد تو می‌آید، سگ و جادو و دستانش را دور می‌کنی و به او توجه می‌کنی.

هوش مصنوعی: تو همچون یک پرنده‌ی پرواز کرده‌ای و به مانند یک دایه، جادو و استعدادهای بسیاری در وجود تو نهفته است.

هوش مصنوعی: تو او را نادان و بی‌خبر پنداشتی و فریب جادوگران را به او منتقل کردی.

هوش مصنوعی: تو هم او را و هم مرا به درد و رنجی بس grandes دچار کردی و زخم‌هایی ژرف بر جان ما نشاندی.

هوش مصنوعی: در چشمان ضحاک، جادوی منحصر به فردی وجود دارد که همزمان می‌تواند زیبا و فریبنده باشد.

هوش مصنوعی: تو به ما خیانت کردی، اما ما خیانت نکردیم. تو از ما فاصله گرفتی و ما هیچ دست رد به تو نزدیم.

هوش مصنوعی: چند بار در روزهای خوشی، به یاد گذشته و خاطرات خوب برگشتم، اما اکنون دوباره با چشمی پر از اشک و محزون به اینجا بازگشته‌ام.

هوش مصنوعی: تو همواره از زیبایی‌ها و حرف‌های دلنواز صحبت می‌کنی، اما در حقیقت درونت سخت و محکم است و ظاهرت زرق و برق طلا را دارد.

هوش مصنوعی: من آن جوانه‌ی تازه‌رشدی هستم که در باغی با رنگ‌های متنوع قرار دارم، و تو درباره‌ام سخن گفته‌ای که مملو از عیب‌ها و ننگ‌ها است.

هوش مصنوعی: من همان باغ زیبا و خوشبو هستم که در نگاه تو همچون آهو کامل و بی‌نقص به نظر می‌رسیدم.

هوش مصنوعی: من همان چشمه‌ای هستم که تو از آب آن نوشیدی، اما بعد از اینکه نوشیدی، چشمه را با خاک پر کردی.

هوش مصنوعی: حالا به خاطر تشنگی، با عجله و شتاب بسیار آمدی تا از من آب بنوشی.

هوش مصنوعی: نباید از چشمه آب بنوشی و سپس چشمه را آلوده کنی.

هوش مصنوعی: اکنون که چشمه را تحقیر کردی، دیگر نمی‌توانی از آب آن بار دیگر استفاده کنی.