هوش مصنوعی: دل رامین از حرف‌های او ناراحت شد و در دلش جواب‌های زیادی برای او آماده کرد.

هوش مصنوعی: رامین پاسخ داد که ما از غم و اندوهی که داریم، به زودی به حالتی نابودکننده خواهیم رسید.

هوش مصنوعی: من نمی‌دانم چرا آن شخص اینگونه می‌گوید، اما مانند خورشید که با تابش خود، صبر و آرامش را از دل می‌رباید، او نیز تاثیر عجیبی دارد که باعث می‌شود احساسات بر چهره‌ام نمایان شود.

هوش مصنوعی: دل انسان به قدری به سادگی و راحتی از دست فرد هشیار و آگاه می‌رود که گویی از دست افرادی که در حال مستی و سرخوشی‌اند نیز راحت‌تر و آسان‌تر گرفته می‌شود.

هوش مصنوعی: اگر چه جسمم پیر شده است، اما محبتم کهنه نشده و همچنان می‌توانم نغمه‌های تازه‌ای را بر آهنگ‌های قدیمی سر دهم.

هوش مصنوعی: عشق تو در وجودم مانند جان پاکی است و اینکه انسان در پیری چگونه به زندگی ادامه می‌دهد، برایم اهمیتی ندارد.

هوش مصنوعی: بیش از حد محبت نکن، زیرا این بیماری هرگز از بیمار ریشه‌کن نخواهد شد.

هوش مصنوعی: به من تهمت نزن، زیرا اگر واقعاً درست می‌گویی، بدان که من هیچ‌گاه از سرنوشت ضعیف خود خواسته‌ام.

هوش مصنوعی: من به نگاه تو احتیاج دارم، اما با قدرت و استقلال خود، نیازی به دیگران را فراموش کرده‌ام.

هوش مصنوعی: چرا احساسی که در دل دارم را با تو در میان گذاشتم و چرا به درد و رنج خودم اضافه کردم؟

هوش مصنوعی: من شجاع هستم در بیان رازهای دلم و تو با شجاعت و عشق، دل مرا ربوده‌ای.

هوش مصنوعی: مراقب باش کسی قلبش را به نمایش نگذارد، زیرا زمانی که روز سختی برای او فرا برسد، دلیلی برای پشیمانی خواهد داشت.

هوش مصنوعی: ای عزیز، اگر تو به زیبایی‌های معشوقان خود توجه کنی، خودت می‌دانی که بهترین و مؤثرترین میمیدان اخلاقی و عدالت در وجود تو نهفته است.

هوش مصنوعی: اکنون که به مقام و قدرت رسیده‌ای، به وضعیت و حال مردم بی‌بضاعت و درویش نگاه کن.

هوش مصنوعی: اگر من به خاطر عشق تو گناهکار شدم، این میزان سرزنش و ملامت که به من رواست، بی‌معناست.

هوش مصنوعی: تا زمانی که آز و طمع در جهان وجود دارد، روح انسان‌ها آسوده نمی‌شود و از گناه خالی نخواهد ماند.

هوش مصنوعی: آدم در دنیای پاک و بی‌گناه مرتکب گناه شد و من نیز هر لحظه از ویژگی‌های او تأثیر می‌پذیرم.

هوش مصنوعی: سر سیاه، نشانه‌ای از گناه بر پیشانی خود دارد و گناهکاری او در ذات و جوهر وجودش نهفته است.

هوش مصنوعی: دانش نمی‌تواند بر قضا و سرنوشت غلبه کند و مردانگی نیز نمی‌تواند از چنگال بلا و مصیبت بگریزد.

هوش مصنوعی: هر کسی اگر بی‌خود باشد یا عاقل، هیچ‌کس نمی‌تواند خود را بد بداند.

هوش مصنوعی: گناه دیروز دیگر از من گذشته است. فردا را بخواهی ببینی که چطور محبت تو را پرستش می‌کنم.

هوش مصنوعی: من در محبت تدبیر فردا را می‌چینم، زیرا هیچ دانایی نمی‌تواند دیروز را درک کند.

هوش مصنوعی: اگر در عشق و پیمان شکست بخورم، تنها راه درمان این است که از شما عذرخواهی کنم.

هوش مصنوعی: در آن شهری که هیچ عذری برای ناپسندی نمی‌پذیرند، چرا باید در آرامش زندگی کنند؟

هوش مصنوعی: اگر کسی عذر خوبی بیاورد، حتی از کسی که مقام پایین‌تری دارد، بهتر و پسندیده‌تر است. همچنین، بخشش و عذرخواهی از بزرگ‌ترها باید با نیکی و بزرگواری باشد.

هوش مصنوعی: از تو می‌خواهم که این اشتباه من را ببخشی، زیرا دیگر هرگز به گرد او نخواهم آمد.

هوش مصنوعی: اگر خطا و اشتباهی وجود نداشت، جوان‌ترها هرگز بزرگ‌ترها را نمی‌بخشیدند.

هوش مصنوعی: من از تو کارهای خوب زیادی دیدم، اما بهترین آنها بخشش و آمرزش توست.

هوش مصنوعی: من به خاطر آزمون و امتحان خطا کردم، تا ببینم که تو چگونه در بخشش خود را نشان می‌دهی.

هوش مصنوعی: ای کاش گناهانم را ببخشی و بدان که کارهای خوب هرگز در دو جهان از بین نمی‌روند.

هوش مصنوعی: تنها مجازات من همین شرمندگی است و همین تحمّل و صبر کردن من کافی است.

هوش مصنوعی: من در میان برف و باران ایستاده‌ام و تو در حال خواب رفتن و بی‌توجهی هستی.

هوش مصنوعی: دل بی‌رحم و چشمانی بی‌آب همچون شمشیری کشیده شده است.

هوش مصنوعی: می‌گویی که هرگز تو را ندیده‌ام و اگر هم دیده‌ام، امیدم را از تو قطع کرده‌ام.

هوش مصنوعی: ای معشوقه‌ام، از من دوری نکن و برای هیچ چیز جز آزادی‌ام تلاش مکن.

هوش مصنوعی: نمی‌توانم این زهر را به جان بچشم و این بار سنگین را به دل تحمل کنم.

هوش مصنوعی: اگر دل من از سنگ باشد، خدا نخواهد دانست که با دوری چطور باید آرامش پیدا کرد.

هوش مصنوعی: از دوری تو ترسیده است و از بلا به هیچ‌وجه به یزدان نیاز ندارد، نه تو را و نه مرا.