هوش مصنوعی: وقتی ویس به اتاق خواب رفت و مدتی نشست، دوباره از جای خود بلند شد.

هوش مصنوعی: گفتن این کلام و سپس به دنبال آن، روزن را گشود و نور خورشید از روزن به درون تابید.

هوش مصنوعی: سپس آن اسب زیبا به من گفت که برای رسیدن به مقصد، باید گام برداری و من هم به چشمان تو نگاه می‌کنم.

هوش مصنوعی: من وجودم را مانند فرزندی که دل را شاد می‌کند، نمی‌پسندم که این سختی و دشواری را برای تو در این روزها مجبور باشم تحمل کنم.

هوش مصنوعی: چرا با کسی که دارای خصایل بد است، همراه شدی و از او دور نشدی، در حالی که می‌دانی او به دنبال آسیب رساندن به توست؟

هوش مصنوعی: اگر تو اینگونه ناپسند و بدخواه نبودی، بر چشم من جا و مقام ویژه‌ای داشتی.

هوش مصنوعی: حال که امیدت از بین رفته، به تو می‌گویم که نه بار وانت سنگین است و نه رنج و سختی‌ای برایت باقی مانده است.

هوش مصنوعی: برو و آنچه از دیگران به دست می‌آوری را جمع کن، اما برای دل گم‌شده‌ات از محبوبان، محبت و دوستی بخواه.

هوش مصنوعی: برو و از راهی که آمده‌ای برگرد و به دنبال پزشکی بگرد و با او درباره‌ی دردهایت صحبت کن.

هوش مصنوعی: بسیاری از روزها از تو یاری خواستم، مانند کسی که از دلسردی و ناامیدی به کمک تو پناه آورده است.

هوش مصنوعی: نه از من خواستی چیزی به تو بدهم و نه برای نجات خود از دیگران کمک خواستی.

هوش مصنوعی: بسیاری از شب‌ها تو به آرامی خوابیده بودی، در حالی که من در دلشوره و بی‌قراری سپری می‌کردم.

هوش مصنوعی: تو در آرامش و راحتی خوابیده‌ای، در حالی که من در مسیر با مشکلات و سختی‌هایی از قبیل گل و آب دست و پنجه نرم می‌کنم.

هوش مصنوعی: اکنون که آن کار بدی را انجام دادی، دوباره مصیبت را می‌بینی که هم‌نشین بلا شده است.

هوش مصنوعی: اگر تو به لطافت و زیبایی گل، شاخ سوسن باشی، هیچ وقت نمی‌توانی از من نازک‌تر و ظریف‌تر باشی.

هوش مصنوعی: اگر روزی برای تو شایسته می‌بودم، هرگز نمی‌گفتم که همیشه در فکر و یاد تو هستم.

هوش مصنوعی: امید دل را از دست بده، چون من به خاطر ناامیدی، به راحتی به آرامش رسیدم.

هوش مصنوعی: اگر امید در دل انسان احساس ناامیدی را به وجود آورد، در این صورت می‌توان از این ناامیدی به راحتی عبور کرد و به آرامش رسید.

هوش مصنوعی: من کسی بودم که از امیدواری، به دریا می‌رفتم با یک کوله‌بار.

هوش مصنوعی: حالا از نیروی طوفانی دریا نجات یافتم و دل خود را از آرزوهای بی‌فایده پاک کردم.

هوش مصنوعی: از خوشحالی، پارسایی را انتخاب کردم که بودن در شادی از داشتن پادشاهی بهتر است.

هوش مصنوعی: اکنون دیگر روزگار قدیم یار من نیست، بنابراین از کسی کمک بگیر که با تو همراهی کند و به سوی آینده پیش برود.

هوش مصنوعی: دولت و ثروت اگرچه قدیمی و باارزش هستند، اما در واقع، عشق و محبت جدید همیشه از آن‌ها ارزشمندتر و گرامی‌تر است.

هوش مصنوعی: وقتی عشق و محبت من را با ستم و بی‌توجهی قطع کردی، دیگر هیچ‌گاه سر و سامان نمی‌گیرم و نمی‌توانم دوباره به زندگی برگردم.

هوش مصنوعی: اگر از خاک من گیاه بروید، نشان از این است که عشق و احساسات من به تو همچنان زنده است و در دل من باقی خواهد ماند.

هوش مصنوعی: با وجود اینکه از مسائل به خوبی آگاه بودم، اما نتوانستم تدبیر کنم و درک کنم که عشق به دل پیر تبدیل می‌شود.

هوش مصنوعی: دیگر از من انتظار محبت نداشته باش، چون جوانی دیگر برای پیران به وجود نمی‌آید.

هوش مصنوعی: من همان کسی هستم که تو به او نامه نوشتی و در آن نام من را به بدی ذکر کردی.

هوش مصنوعی: به خاطر عشق تو، نام زشتی بر من نشانه رفته که هیچ لذتی جز در کنار تو احساس نکردم.

هوش مصنوعی: من در این دنیا هیچکس را جز تو دوست نداشتم و تو نیز به عنوان یار من، نتیجه شوم بخت من بودی.

هوش مصنوعی: در دنیای ما، مثل مادری که سرنوشتش شاد است و فرزندی مهیج دارد، اما دیگری ناموفق و نابینا است.

هوش مصنوعی: دختر نابینا نمی‌تواند داماد را ببیند، بنابراین او هم نمی‌تواند از بین دامادهایی که حالتشان مانند آهو نیست، یک انتخاب کند.

هوش مصنوعی: دل من مانند کمانی است که در محبت دو طرف کشیده شده، و سخنان من همانند تیرهایی است که در ناامیدی پرتاب می‌شوند.

هوش مصنوعی: وقتی دل تو هدفی برای آسیب قرار گرفت، تیر هدف‌گیری را از جلو برکنار کن.

هوش مصنوعی: برای اینکه از صحبت‌های دلشکسته و ناراحت‌کننده دور بمانی، باید بروی. مانند کبوتری که از زخم تیر رنج می‌برد، تلخی را درک نکن.