هوش مصنوعی: ویس زیبا و ماه‌مانند به او پاسخ داد، اما پاسخش تلخ و دشوار بود، گویی زهر یک خنجر را با خود داشت.

هوش مصنوعی: برو راما، امیدوار به من نباش و مرا ترک کن. در مورد مرو هم فکر نکن که وجود ندارد.

هوش مصنوعی: اگر خواسته‌ای را دوباره تکرار کنی، بهتر است آن را فراموش کنی. چون آتش، دود را با خود می‌برد.

هوش مصنوعی: تو یک بار با سخن خود مرا فریب دادی، اما اکنون دیگر نمی‌توانی مرا دوباره فریب دهی.

هوش مصنوعی: وقتی که وفا و عهد و سوگندت را شکستی، دیگر چه نیازی به این فریب و روابطی است که ساخته‌ای؟

هوش مصنوعی: به راهی برو که هم با زیبایی‌ها دوستی کنی و هم با محبت و وفاداری.

هوش مصنوعی: هرچند که من در زمینه آگاهی و دانش سخن می‌گویم، اما در عمیق‌ترین لایه‌های وجودم، هنوز هم جانب ناآگاهی و ندانم‌کاری را دارم.

هوش مصنوعی: تو در جادو و فریب‌های زیادی مهارت داری و می‌توانی به هر فردی با مهارت و زیبایی سخن بگویی.

هوش مصنوعی: من بارها تو را دیده‌ام و امتحان کرده‌ام، همچنین داستان‌های زیادی درباره سحرت شنیده‌ام.

هوش مصنوعی: دل من به خاطر شنیدن افسون‌هایی که جادوگران می‌زنند، غمگین و ناراحت شد.

هوش مصنوعی: من از این جادوها و سحرهای تو و از این بازارهای مختلف و گوناگونت خسته‌ام.

هوش مصنوعی: من نمی‌خواهم از موبد آزاد شوم و نمی‌خواهم به او بی‌وفایی کنم.

هوش مصنوعی: در این دنیا آنچه برای من مناسب است، این است که موجودی مانند آهوی من به من عشق و دوستی می‌ورزد.

هوش مصنوعی: نه روزی دوستی را کم ارزش می‌کند و نه روزی بر من دوست خواهد گرفت.

هوش مصنوعی: دل من به یک نفر همیشه تعلق دارد و دوستدار اوست، اما دل تو به ده نفر تقسیم شده و ارزش ندارد.

هوش مصنوعی: حال او چون جام بلوری در دستش است و همیشه دلش شاد و سرمست است.

هوش مصنوعی: برای اینکه بتوانی با پادشاه خوشنودی برقرار کنی، لازم است که در هر مکانی که او باشد، در کنار او باشی و از حضورش بهره‌مند شوی.

هوش مصنوعی: من نگرانم که در شبستان، گلش را در حالتی ببیند که از گلستان رفته است.

هوش مصنوعی: هر کس که مرا جستجو کند، نمی‌تواند مرا پیدا کند؛ چرا که من در فعالیت‌هایم خوابیده و بی‌حرکت هستم. در کار من، فکر و تدبیر دیگری را به کار بگیرد.

هوش مصنوعی: این جمله می‌گوید که فردی آگاه می‌شود از آنچه که در حال رخ دادن است و از این احساس ناامیدی و دل‌سردی که به او دست داده، متوجه می‌شود که موضوعی به‌خصوص از حالت معمولی خارج شده و دچار تغییری نامناسب شده است.

هوش مصنوعی: نمی‌خواهم کسی را که بار دیگر به من آسیب برساند، زیرا رابطه‌ام با او برایم بسیار مهم است.

هوش مصنوعی: دیگر بس است از آن ترس و سختی‌هایی که تجربه کردم، تا جایی که صد بار از زندگی‌ام ناامید شدم.

هوش مصنوعی: من از همه سختی‌هایی که تحمل کردم چه چیزی به دست آوردم؟ از همه تلخی‌هایی که تجربه کردم چه نتیجه‌ای گرفتم؟

هوش مصنوعی: آنچه که من از همه مشکلات و سختی‌ها دارم، فقط بدی نام و ناامیدی است.

هوش مصنوعی: من هم شاه خود را ناراحت کردم و هم خالق خود را ناامید کردم.

هوش مصنوعی: من جوانی را صرف عشق تو کردم و برای جلب رضایت تو، دو جهان را به بهای بدی‌های خودم فدای تو کردم.

هوش مصنوعی: به دلیل حسرت و ناامیدی، دست‌هایم را به هم می‌زنم زیرا می‌دانم که در واقعیت چیزی ندارم و فقط مانند بادی هستم که از دستم می‌گذرد.

هوش مصنوعی: هرچقدر که از صحبت کردن بگویم، تو هنوز هم به نتیجه نمی‌رسی و آدمی که در اینجا هستی، از آنچه می‌گفتیم بهره‌ای نخواهی برد.

هوش مصنوعی: اگر از این در ناامید شده‌ای، به عقب برگرد و به بیهوده به این آهن سرد نزن.

هوش مصنوعی: شب به نیمه رسید و ابرها جمع شدند، باد شدت بیشتری یافت و دودی روی برف نشسته است.

هوش مصنوعی: اکنون به خودت مهربانی کن و مراقب خودت باش، تا هیچ آسیبی به بدنت نرسد.

هوش مصنوعی: شب‌هات پر از خوشی و روزهات همیشه پر از شادی باشد، یارت همیشه همچون گلی زیبا و خوش‌چهره باشد.

هوش مصنوعی: او در این دنیا با تو ارتباطی دارد، مانند پیوندی که به خاطر او پنجاه فرزند به وجود آمده است.

هوش مصنوعی: وقتی ویس برای مدتی او را ملامت کرد، دلش را با خوش‌گویی‌ها آرام کرد.

هوش مصنوعی: او از روزنه بیرون آمد و روی خود را پنهان کرد، نه چیزی گفت و نه دیگر چیزی نثار کرد.

هوش مصنوعی: نه پرستاری در کنج پنجره باقی مانده و نه بانویی که از درد رهایی یابد.

هوش مصنوعی: رامین، مرد آزاد و بی‌پروا، در کویی ماند که از دشمنانش با بی‌میلی و غمگینی اطرافش را گرفته‌اند.

هوش مصنوعی: همه چیز در جای خود قرار گرفته و آرام است، اما آبی که در دل دارد، همچنان غمگین و خسته باقی مانده است.

هوش مصنوعی: او گاهی از بدشانسی‌اش نزد خداوند شکایت می‌کند و گاهی از دوستش.

هوش مصنوعی: خدای پاک و آگاه، تو بر هر چیزی که بخواهی قادر و توانا هستی.

هوش مصنوعی: تو مرا می‌بینی که بیچاره و دردمند از خودم و از آشناهایم در حال آواره‌گی هستم.

هوش مصنوعی: در کوه، میش و بز زندگی می‌کنند و آن‌ها در آنجا احساس امنیت دارند، و در هامون، حیوانات دیگری مانند آهو پناه می‌گیرند.

هوش مصنوعی: در اینجا بیان می‌شود که من در این مکان آرامش ندارم و در اینجا احساس راحتی نمی‌کنم. دل خسته‌ام را هم تو ببخش.

هوش مصنوعی: من از این در ناامید شده‌ام که به آن بازنگردم و اگر ناامید بشوم و برگردم، دیگر انسان نیستم.

هوش مصنوعی: اگر قرار باشد بمیریم، بهتر است که در کنار محبوبم بمیرم.

هوش مصنوعی: هر کس که در دنیا بداند، باری که در یاری به او داده شده، برای کمک به اوست و جان او به خاطر یاری به دیگران ارزشمند است.

هوش مصنوعی: اگر این برف و دم شمشیر بود، آن‌گاه باد هم می‌توانست به چنگ بیاندازد و شیر نیز به سرعت به حرکت درآید.

هوش مصنوعی: من هرگز قدمی به عقب برنمی‌دارم، مگر اینکه به آرامش و رضایت کامل برسم.

هوش مصنوعی: ای دل، تو آن کسی هستی که نه از فیل و شیر می‌ترسی و نه از زره و شمشیر.

هوش مصنوعی: چرا از باد و باران بترسی وقتی که آنها خود دوستان تو هستند؟

هوش مصنوعی: نه همیشه از سرما و باد آسایش دارم، نه از ابرها و دودهای جان‌فرسا راحتی می‌یابم.

هوش مصنوعی: اگر دوباره به نزد من برگردی، برای من فرقی نمی‌کند که چه به شکل برف بیایی یا به صورت گل، چون مهم این است که زیبایی تو را ببینم.

هوش مصنوعی: اگر لب من بر لب او قرار بگیرد، مرا با خودت به کنار ببر و جانم را تازه کن.

هوش مصنوعی: در زندگی من هیچ غمی از باران و باد وجود نداشت، اما حالا این طوفان باعث شده که یادهای تلخی به سراغم بیاید.

هوش مصنوعی: رامین بیدل با ناامیدی می‌گوید که هنوز این حرف را می‌زند، در حالی که همچنان اسبش در گل گیر کرده و به زانو درآمده است.

هوش مصنوعی: رامین در طول شب به خاطر یاد عشقش اشک می‌ریزد و در برابر چهره محبوبش، حالتی از شگفتی و جمال بی‌نظیر او را مشاهده می‌کند.

هوش مصنوعی: هر شب صورت او زیر باران تر می‌شود و خود نیز در برف به حالتی بدتر از صورتش درآمده است.

هوش مصنوعی: در طول شب، ابرها با اشک‌هایشان بر روی رام (یعنی آرامش یا آرامی) فرود می‌آیند و باد با حالتی چرخشی و پرخاشگر در اطراف آن می‌وزد.

هوش مصنوعی: لباس و کفش و پاچه‌اش از سر تا پا زنگ‌آلود و کهنه شده، مانند آهن در اثر rust.

هوش مصنوعی: تمام شب ویس در جایی تاریک و خالی، با اشک‌هایش بر سر و روی گل‌های زیبا می‌افشاند.

هوش مصنوعی: او می‌گوید این چه برف و سرماست که به خاطر آن، قیام ویس شروع شده است.

هوش مصنوعی: ای ابر باران‌زا، آیا از زیبایی این همراه با شکوهمند، شرم نمی‌کشی؟

هوش مصنوعی: چهره‌اش به رنگ زعفران است و ناخن‌هایش مانند رنگ نیل است.

هوش مصنوعی: تو از دلخوری و زاری درباره کسی که او را بخشیده‌ای، ناله می‌کنی، ولی به یاد داشته باش که این ناله و شکایت، خود بر دوش تو باری سنگین می‌آورد.

هوش مصنوعی: ای ابر! لحظه‌ای بایست و به من استراحت بده، چون بیشتر از آنکه می‌توانم، غم و اندوه را بر دلم افزوده‌ای.

هوش مصنوعی: ای باد، تا چند باید با شتاب و سرعت بروی؟ چه اشکالی دارد اگر گاهی آرامتر باشی؟

هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که آن بادی که بوی خوشی را از خود به جا گذاشته، نه همان باد است که بوی خوش را به ما می‌رساند. بلکه این خود بوی خوش است که باعث خوشبو شدن جهان می‌شود. به عبارت دیگر، خود بوی زیبا و دلنشین است که تأثیرگذار و جذاب است و نه صرفاً وسیله‌ای که آن را منتقل می‌کند.

هوش مصنوعی: چرا اکنون بر آن جسمی که خوشی را از نسرین و سوسن گرفته، ببخشایی؟

هوش مصنوعی: ای دریای عمیق و پرموج، تو باید چون یک بنده در برابر رامین باشی.

هوش مصنوعی: هرچقدر که چهره‌ات درخشان و زیبا است، اما مانند دستان رامین که گوهرها را پخش می‌کند، نمی‌توانی این زیبایی را به نمایش بگذاری.

هوش مصنوعی: حسد تو باعث شد که بر آن فرماندهان سوار، ابر باران را بفرستی.

هوش مصنوعی: سلاح تو همان باران و آب است، اما سلاح او فقط فولاد خالص است.

هوش مصنوعی: اگر او امشب از این اوضاع رها شود، به زودی تو را از میان لشکر نجات خواهد داد.

هوش مصنوعی: چه بی‌شرم هستم که با نیرنگ و فریب، با خیال راحت در مکانی تنها نشسته‌ام.

هوش مصنوعی: بدنی که در ناز و نعمت بزرگ شده است، اکنون در وسط برف و سرما رها شده است.

هوش مصنوعی: چهره آزاد رامین مانند باغی است که در سرما، برگ‌های گل را از بین می‌برد.