هوش مصنوعی: در ابتدای نامه، به نام ویس، دختری با زیبایی همچون چهره‌ی ماه و عطری دلپذیر مانند گل سوسن و گل سمن اشاره شده است.

هوش مصنوعی: عشق به معشوقی زیبا با چهره‌ای درخشان و نازک، که از یک سو به رنگ نقره‌ای می‌درخشد و از سوی دیگر یادآور زیبایی‌های قندهار و چین است.

هوش مصنوعی: درختی پر از گل و باغی پر از زندگی، بهار شاداب و ماهی که به دور خودش حلقه‌ای دارد.

هوش مصنوعی: ستونی از نقره و زینت‌های تاجی شبیه به سرو بلند و بلوری، در گنبدی ساخته شده از عاج.

هوش مصنوعی: شراب خوشمزه و دارویی برای ذوق و شادی بهشتی است، پر از لذت و مانند چشمه‌ای از نوشیدنی خوشی.

هوش مصنوعی: گل خوشبو و مروارید زیبا مثل پرنده‌ای شاهانه و گوهر با ارزش.

هوش مصنوعی: خورشید در ایوان و ماه در شبستان، ستاره‌ها بر بلندای درختان و گل‌های باغ را نمایان می‌سازند.

هوش مصنوعی: بدون تو، زندگی برای من ممکن نیست. زندگی تو هم باید ماندگار و جاودانه باشد.

هوش مصنوعی: من نمی‌توانم چهره‌ی زیبای تو را ببینم و از سخنان شیرینت لذت ببرم.

هوش مصنوعی: من گناهکارم و از این می‌ترسم که کاری با من کنی که خواسته دشمن باشد.

هوش مصنوعی: هرچند که این گناه از ذات من نیست، اما نُقش‌کردن آن بر دوش تو نیز نادرست است.

هوش مصنوعی: دیو جدایی را تو به صدا درآوردی، وقتی که مرا از کنار خود دور کردی.

هوش مصنوعی: به مهربانی خود به سرعت به من احساس سیری دادی و با این کار، دلیری و خودخواهی را به من آموختی.

هوش مصنوعی: من فکر می‌کردم محبتت به من بسیار است، اما نتیجه‌اش نشان داد که توقع تو از من در زمین بود، نه در آسمان.

هوش مصنوعی: تو می‌دانی که من با مهربانی‌ام، خانه‌ای ابدی ساخته‌ام.

هوش مصنوعی: تو آن خانه‌ی شاد و سرزنده‌ام را ویران کردی که من از خوشی و شادمانی در آن زندگی می‌کردم.

هوش مصنوعی: نقص و خطا از توست، اما من به تو می‌گویم که خداوند بی‌گناه است و تو می‌توانی هر کار که بخواهی انجام دهی.

هوش مصنوعی: دل را به تو سپردم و چون تو هیچ‌گاه از من فرمان نمی‌گیری، این نشان از صبوری من است.

هوش مصنوعی: ای دلبر، هرچند از تو دور شده‌ام، اما دلم همچنان با نغمه‌های تو شاداب است و به یاد تو در بهشت خودم زندگی می‌کنم.

هوش مصنوعی: صدای من نزد تو است، بنابراین چگونه می‌توانم از دایره و محدودیت تو خارج شوم؟

هوش مصنوعی: به جان تو، زمانی که از تو دور می‌شوم، احساسی دارم که گویی در دهان یک اژدها قرار گرفته‌ام.

هوش مصنوعی: دل من پر از درد و رنج ناشی از دوری تو است و چهره‌ام نیز به خاطر این فراق به دو رنگ زرد شده است.

هوش مصنوعی: اگر به تو بگویم که شهادت می‌دهم، باید با گواهان آشنا و شناخته‌شده‌ام بیایند.

هوش مصنوعی: دو چشم من به اندازه یک سیلاب اشک آشنا است. برای دو مرد آشنا، دو شاهد کافی است.

هوش مصنوعی: اگر به طور superficial و از رویِ ظاهر به چیزی نگاه کنی، ممکن است آن را جذاب و دل‌فریب ببینی، اما اگر به عمق و با دقت بیشتری نگاه کنی، متوجه خواهی شد که آن چیز دارای مشکلات و تلخی‌هایی است که باعث می‌شود با عواطف و احساسات تاری از درد و رنج درآمیخته باشد.

هوش مصنوعی: وقتی که تو را ملاقات کنم، متوجه خواهی شد که سخنان آنها حقیقت دارد.

هوش مصنوعی: از من تنها صداقت را ببین، هرگز مرا دروغگو نخواهی یافت و در حقیقت نمی‌توانی مرا ناتوان در صداقت ببینی.

هوش مصنوعی: تو آزاری به دیگران رساندی و حالا خود هم دچار آزار شدی. اگر می‌خواهی به محبت و وفا دست پیدا کنی، باید ابتدا خودت به دیگران وفا کنی.

هوش مصنوعی: اکنون که از خود سوزش و ناراحتی نشان دادی، از بی‌احترامی که در گذشته کرده‌ای عذرخواهی کردی.

هوش مصنوعی: از ابتدا وفا و محبت را برمی‌گیرم و در راه محبت تو زندگی خود را سپری می‌کنم.

هوش مصنوعی: من تو را به خوبی می‌شناسم، اما دیگران را نمی‌شناسم. به خواسته تو اهمیت می‌دهم، اما به خواسته‌های دیگران اهمیتی نمی‌دهم.

هوش مصنوعی: ای کاش دل ز درد و رنج ناشی از بی‌وفایی‌ات آزاد می‌شد و با چشمانم خاک پای تو را می‌خریدم.

هوش مصنوعی: اگر تو نیکویی و محبت را از من بگیری، من آماده‌ام که دل و جانم را در اختیارت بگذارم اگر تو بخواهی.

هوش مصنوعی: چرا از چهره‌ات جدا شوم، چرا از آشنایی با خورشید دوری کنم؟

هوش مصنوعی: چرا باید از زیبایی موهایت چشم بپوشم وقتی که عطر خوش مشکی که در زلف‌هایت هست، بسیار دلپذیرتر است؟

هوش مصنوعی: دل من بهشت و حور را از خداوند می‌طلبد، ولی تو هم همین حالا و هم در آینده همه‌ی این‌ها برای من هستی.

هوش مصنوعی: اگر در عشق تو رنج بکشم، چه اشکالی دارد؟ زیرا بدون تحمل رنج، نمی‌توان به گنج‌های واقعی این جهان دست یافت.

هوش مصنوعی: بیایید از این دنیا لذت ببریم و به یاد گذشته‌های رفته نباشیم.

هوش مصنوعی: با من باش به گونه‌ای که رنگ به طلا چسبیده است، تا من نیز در کنار تو باشم مانند نور که همراه خورشید است.

هوش مصنوعی: با من باش مانند رنگی که به کمال می‌زند، تا من هم با تو مانند بویی شگفت‌انگیز در کنار گلستان باشم.

هوش مصنوعی: خورشید شادی تو بدون من نمی‌تابد و خوشبختی من هم بدون تو وجود ندارد.

هوش مصنوعی: وقتی که خنجر به من می‌زند، مانند بارانی زهرآلود است، اما نگاه تو مانند تیری است که به دل می‌نشیند.

هوش مصنوعی: وقتی تیر تو با خنجر من روبه‌رو شود، دیگر هیچ دشمنی نمی‌تواند زنده بماند.

هوش مصنوعی: در این جهان پر از دریاها و رودها، هر نیکی که از من به تو برسد، به تو سلامتی و خوشبختی می‌فرستد.

هوش مصنوعی: من پاسخ تو را در میان حرف‌هایم نوشتم و آن را در نامه‌ای کوتاه تقدیم کردم.

هوش مصنوعی: در کجا می‌توانم در پی نامه‌ای بروم، اگر صد بند و زنجیر به من بسته باشد و نتوانم آن‌ها را پاره کنم؟

هوش مصنوعی: من با تمام سرعت و شتاب در این مسیر می‌آیم، همان‌طور که تیر در هوا و سنگ در چاه سقوط می‌کند.

هوش مصنوعی: زمانی که گفتار رامین به پایان رسید، مانند بادی که از جلوی او می‌گذرد، زینت و زیبایی آن به عقب برگشت.

هوش مصنوعی: دنیا و زندگی، مانند رامینی است که به دنبال او می‌دود، همچنان که چوگان‌داری به دنبال توپ می‌دود.

هوش مصنوعی: دو هنجار خراسان را گرفته‌اند و در نتیجه راه آسانی برایشان فراهم نشده و به زحمت افتاده‌اند.

هوش مصنوعی: چنان‌که دو تیر که به هدف پرتاب می‌شود، در میان هر دو روز، به یکدیگر نزدیک می‌باشند.