هوش مصنوعی: خوشا به حال کسی که مانند نسیم شادی‌بخش از سمت مشرق بیاید، انگار که از میان گلستانی زیبا ظاهر شده است.

هوش مصنوعی: از خر و اسب و قیصری (نوعی اسب) بوی عطرهایی چون مشک، عود و کافور به مشام می‌رسد.

هوش مصنوعی: چه خوش است نسیم باد صبحگاهی که به ویژه وقتی با عطر معشوق همراه باشد.

هوش مصنوعی: نسیمی که از کنار محبوب می‌وزد، به خاطر بوی خوش مشک و عنبرش، لذت‌بخش‌تر و خوش‌عطرتر است.

هوش مصنوعی: بوی گل نسرین از گلستان نیامد، مثل بویی که ویس از رامین می‌آید.

هوش مصنوعی: او می‌گفت که این بو بویی از گلزار نیست، بلکه بویی از دل‌انگیزی و عشق است.

هوش مصنوعی: این چه برکتی است که به من داده شده، از عطر محبوبم آگاه شدم و امیدی به من بخشیده است.

هوش مصنوعی: رامین آزاداندیش در این فکر بود که به سراغ بخت افروز آذین برود.

هوش مصنوعی: وقتی دورتر از خود دید که آذین (زینت) را، در همان لحظه چهره سرخش را شناخت و به سوی او شتابان رفت.

هوش مصنوعی: پیام‌آور از فراز کوه پایین آمد و خبر آورد که یک فیل بزرگ به زمین افتاده است.

هوش مصنوعی: گل‌های تازه شکفته و خندان، جشن را در دل زمین برپا کرده‌اند و در حضور رامین، پر از بوسه و محبت هستند.

هوش مصنوعی: هوا پر از بوی خوش مشک و عنبر است، اما این عطرها به خاطر وجود دلبر است، نه اینکه خودشان جذابیت خاصی داشته باشند.

هوش مصنوعی: آذین در پیشگاه رامین سزاوار و شایسته بود و رامین نیز لایق و مناسب آذین بود.

هوش مصنوعی: هر دو، مثل سرو و شمشاد در بهار، به یکدیگر شاد و خوشحال هستند.

هوش مصنوعی: سپس هر دو اسب را مهار کردند و در دشت سبز بر روی مرز نشسته‌اند.

هوش مصنوعی: پیک پیام آور از او پرسید درباره‌ی حال و احوال روزهای گذشته و وضعیت‌های مختلفی که تجربه کرده است.

هوش مصنوعی: پس از آن، او نامه‌ای به ویس داد که همانند پیراهن و لباس ویس بود.

هوش مصنوعی: وقتی رامین نامه آن دختر زیبا را دید، انگار که شیر نر در دشت را دیده است.

هوش مصنوعی: از لرزش و اضطراب، دست‌ها و پاهایش به طور غیرقابل کنترلی بی‌حالت شدند و هوش و حواسش را از یاد محبوبش گرفت.

هوش مصنوعی: دست او آنقدر لرزید که نامه از دستانش افتاد.

هوش مصنوعی: در حالی که نامهٔ محبوب را می‌خوانم، اشک‌هایم بی‌وقفه و بی‌هدف جاری می‌شوند.

هوش مصنوعی: گاهی نامه ویس را بر چهره‌ات گذاشتی و گاهی جامه ویس را بر دل خود نهادی.

هوش مصنوعی: گاهی عطری خوش از لباس به مشام می‌رسد و گاهی نامه‌ای که خون آلود است بوسه می‌خورد.

هوش مصنوعی: از چشمان او، اشک‌هایی مانند ابر جاری شد که هر کدام مانند عقیق و جواهر می‌درخشیدند.

هوش مصنوعی: از آن ابر، رعدی به دل او برخورد و او در دلش آتش سوزانی را احساس کرد.

هوش مصنوعی: گاهی افتخار و زیبایی را از چشم‌ها دور می‌کنی و گاهی عشق و علاقه‌ای سوزان را از دل می‌زدایی.

هوش مصنوعی: گاه به حالت دیوانه‌وار درآمدی و فریاد زدی، اما پس از آن سکوت اختیار کردی.

هوش مصنوعی: گاهی بی‌دلیل بر روی زمین افتادی و از بی‌هوشی‌ات اشک ریختی.

هوش مصنوعی: وقتی که لحظاتی از غفلت بیرون آمد و آگاهی به او برگشت، دندانش مانند صدفی شد که دُرّ گرانبها درونش قرار دارد.

هوش مصنوعی: او به حال بخت بدش آه می‌کشد و از اینکه زحماتش هیچ نتیجه‌ای نداشته و تنها درد و رنج را به همراه آورده، نگران است.

هوش مصنوعی: مرا از آن درخت بلند و جوان دور کنید، چون باغ و خانه‌اش پر از زیبایی است.

هوش مصنوعی: مرا از آن آفتاب درخشان دور کنید، زیرا آسمان او تاریک و بی‌نور است.

هوش مصنوعی: آن چهره‌ی زیبا که در برابر من است، به اندازه‌ای جذاب است که گویی کلام شیرین او به گوش من نرسیده است و تنها زیبایی او مرا مجذوب کرده است.

هوش مصنوعی: از دیدن او دلم را تغییر داده‌ام و از کلامش نوشته‌ام را دگرگون کرده‌ام.

هوش مصنوعی: حالم خوب شده و شادابی به وجودم بازگشته است، زیرا این نامه برای من خوشبختی و سرزندگی به ارمغان آورده است.

هوش مصنوعی: سپس او پاسخی زیبا نوشت که از بافتن پارچه‌های نرم و لطیف هم بهتر بود.