هوش مصنوعی: در ماه اردیبهشت و روز خرداد، جهان پر از خرمی و شادی است، مانند کرخ بغداد که به زیبایی و شادابی معروف است.

هوش مصنوعی: بیابان از شادی شبیه به گلستان است و گلستان از محبوبی همچون معبدی شگفت‌انگیز به نظر می‌رسد.

هوش مصنوعی: درختی کنار جوی آبی که نسیم بهاری به آرامی به آن می‌وزد و عطر خوشی از آن به مشام می‌رسد.

هوش مصنوعی: چمن پر از گل‌ها و زیبایی‌های بهاری است که زنان در آن مشغول خوش‌آمدگویی و تزیین هستند. بلبل‌ها با نغمه‌خوانی و فاخته‌ها با نواهای دلنشین، جلوه‌ای خاص به این جشن و سرور می‌بخشند.

هوش مصنوعی: در باغ، نرگس مانند ساقی در حال ارائه‌ی جامی به بنفشه است که سرش را به درون گل‌های زیبا خم کرده و به نظر می‌رسد که مست و خوشحال است.

هوش مصنوعی: مثل تاج کسری که از جواهرات ساخته شده، زیبایی و درخشندگی شاخ و برگ درختان در باغ‌ها مشابه زیبایی چهره لیلی است.

هوش مصنوعی: چشم‌انداز سبز هامون به زیبایی زمرد می‌ماند و لاله‌های کوه، سنگین و با وقار مانند سنگ‌های زبرجد هستند.

هوش مصنوعی: تمام دشت پر از گل‌های زیبای لاله است و همه مرزها با بنفشه‌های خوش‌فرم تزئین شده‌اند.

هوش مصنوعی: زمین با زیبایی و خوشی بهشتی به‌نظر می‌رسد و جهان مانند عروسی است که با ناز و شکوه خود همه را مجذوب می‌کند.

هوش مصنوعی: شاه بزرگ در باغ نشسته و در کنار او ویس بانو، که همچون ماه در میان دیگران می‌درخشد، حضور دارد.

هوش مصنوعی: در دست راست، آزاده‌ای به نام ویرو و در دست چپ، جلوه‌گری از زیبایی‌های جهان قرار دارد.

هوش مصنوعی: او در مقابل رامین نشسته و گوسفندی که نوازنده‌اش است، به گوشه‌ای آورده شده است.

هوش مصنوعی: افراد خوشبخت در حال گام برداشتن در مسیرهای دلپذیر هستند و نام‌آوران دقت می‌کنند تا برای خود و دیگران شادی به ارمغان بیاورند.

هوش مصنوعی: در مجلس، آرام و بی‌خیال می‌چرخید و چهره‌اش مانند شراب نرم و لطیف بود.

هوش مصنوعی: گوسان نوآور شعری سرود و در آن حال و وضعیت ویس و رامین را توصیف کرد.

هوش مصنوعی: اگر به دقت فکر کنی، درمی‌یابی که معنی این موضوع پنهان چیست.

هوش مصنوعی: بر روی کوه درختی را دیدم که می‌تواند غم و اندوه را از دل‌ها دور کند.

هوش مصنوعی: درختی که به آسمان رفته، سایه‌ای بزرگ و دل‌انگیز ایجاد کرده است که بخش زیادی از جهان را پوشانده.

هوش مصنوعی: زیبایی او مانند آفتاب است که امید را در میوه‌ها و گل‌هایش به تماشا می‌گذارد.

هوش مصنوعی: در پایین چشمه‌ای زلال و روشن قرار دارد که آب آن برای نوشیدن بسیار لذت‌بخش است و ریگ‌هایش همچون مرواریدهای زیبا می‌درخشند.

هوش مصنوعی: در کنار او، لاله‌ها شکفته شده‌اند و گل‌های بنفشه و خیری و سنبل نیز رشد کرده‌اند.

هوش مصنوعی: گاو سر و صدا می‌کند و در کنار آن گاهی آب می‌نوشد و گاهی هم به چرا می‌رود.

هوش مصنوعی: همیشه آب این چشمه جاری و زنده باشد و درختش پرنعمت و گاوش جوان و پرتوان بماند.

هوش مصنوعی: پادشاه به گوساله‌ای گفت که تو شایسته‌ترین برای نواختن ساز هستی.

هوش مصنوعی: سرودی به رامین بدساز می‌گوید که بر روی چهره‌اش، راز و رمزهای خاصی پنهان شده است.

هوش مصنوعی: وقتی ویس این سخن را شنید، از گیسوانش صد حلقه طلا درست کرد.

هوش مصنوعی: او به گوساله گفت، این مرثیه را برای من بخوان و یادم را زنده کن.

هوش مصنوعی: حرفی بزن که از پرده ها و موانع دل برافکند و زیبایی روی ما را نمایان کند.

هوش مصنوعی: وقتی تو، ای شاه، راز ما را بیان کردی، چرا باید صحبت درباره دیگران را پنهان کرد؟

هوش مصنوعی: گوسان دوباره آواز سر داد و این آواز، صدایی جدید و زیبا برای رامین بود.

هوش مصنوعی: او دوباره همان شعر زیبا را گفت و راز آن را به وضوح بیان کرد.

هوش مصنوعی: درختی که میوه می‌دهد، نماد قدرت و عظمت پادشاهان است و زیر سایه‌اش نصفی از دنیا قرار دارد.

هوش مصنوعی: شکوه و عظمت او باعث خوشنامی‌اش شده و جایگاهش باعث شادی و موفقیت است.

هوش مصنوعی: جهان به امید زندگی می‌کند و این امید در وجود هر انسان به وضوح نمایان است، مانند نوری که از خورشید می‌تابد.

هوش مصنوعی: در زیر او، ویس بانو، چشمه‌ای از آب وجود دارد، که لبهایش مانند آن است و دندان‌هایش مانند مروارید درخشان و زیبا به نظر می‌رسد.

هوش مصنوعی: بر چهره‌اش لاله‌زاری شکوفه کرده و گل‌های بنفشه و سنبل نیز در کنارشان رشد کرده‌اند.

هوش مصنوعی: همچون گاو گیلانی، رامین در کنار او گاهی آب می‌خورد و گاهی با او به سر می‌برد.

هوش مصنوعی: درختی که سایه‌اش گسترده است، مثل مینو (بهشت) باقی می‌ماند و سایه‌اش برای او خوشایندتر است.

هوش مصنوعی: آب این چشمه همیشه جاری است و همیشه گاو گلی از آن آب می‌نوشد.

هوش مصنوعی: وقتی گوساله‌ها این آواز را به پایان رساندند، به یاد دوستان و محبوبان خود خاطره‌سازی کردند.

هوش مصنوعی: شاه بزرگ به شدت خشمگین شد و با یک دست، ریش رامین را گرفت و او را بالا کشید.

هوش مصنوعی: شخصی با خنجر مسموم به کسی اشاره کرد و گفت: ای کسی که دارای افکار و سرنوشت بدی هستی.

هوش مصنوعی: با من بنوش و سوگند به مهر و ماه که هیچ دوستی و پیوندی با او نخواهی داشت.

هوش مصنوعی: اگر به من کمک نکنید، من چنان از ننگ و عیب تو آشفته‌ام که زندگی‌ام را بی‌معنا می‌بینم و از این وضعیت خسته شده‌ام.

هوش مصنوعی: یک فرد آزاده به خدای جهان و ستاره‌های ماه و پروین قسم خورد.

هوش مصنوعی: تا زمانی که زنده‌ام، نمی‌خواهم به کسی غیر از محبوبم برگردم، حتی اگر در دو جهان باشد.

هوش مصنوعی: من به آن چهره زیبای گلگون خیره‌ام، مانند دیگران که به آسمان و ستاره‌ها توجه می‌کنند.

هوش مصنوعی: او برای من مانند جان شیرین است و نمی‌توانم او را از جان خود جدا کنم.

هوش مصنوعی: شاه را کینه و نفرتی بیشتر شد و او به ناگاه شروع به دشنام دادن کرد.

هوش مصنوعی: او را با خنجر بزن تا سرش از تن جدا شود و جایش را به زخم تبدیل کن.

هوش مصنوعی: رامین با دو دست شاه را گرفت، انگار که شیر نر یک روباه را در چنگالش گرفته است.

هوش مصنوعی: او را از شادروان (زندگی) به خاک سپردند و او در دلش درد و اندوهی از دست دادن آن پرنده هندی را حس می‌کند.

هوش مصنوعی: سلطان به خاطر نوشیدن شراب مست و بی‌خبر از حال خود شده و از قدرت و نیرویش فاصله گرفته است.

هوش مصنوعی: او از ماجرای رامین بی‌خبر بود و این بی‌خبری در دلش باعث رنجش و ناراحتی شد.

هوش مصنوعی: عقل و هوش انسان به دلایل مختلفی از جمله عشق و شوق می‌تواند در معرض مشکلات و ضعف‌ها قرار بگیرد.

هوش مصنوعی: اگر این دو مشکل برای موبد نبود، هیچ ایرادی به مرو نمی‌رسید.