هوش مصنوعی: وقتی از دیدار او ناامید شد، چشمانش تاریک شد و نورافشانی خورشید را دیگر نمی‌دید.

هوش مصنوعی: او زرد را به شاهی سپرد به‌طور کامل، زیرا او هم مشاور بود و هم برادرش.

هوش مصنوعی: او از هر چیزی که به او آسیب می‌زند، انتخاب می‌کند و با بی‌رحمی و تندی عمل می‌کند، مانند ابر تند و طوفانی.

هوش مصنوعی: دل کافر به سختی مانند کمانی است که پر از الماس است و تیرانداز، تیرهایش را از آن می‌زند.

هوش مصنوعی: ویس که در عالم تنها به سر می‌برد، به جستجوی ویس‌ها و کسانی که مانند او هستند، مشغول است و از شدت درد دلش، زبانش به اظهار احساسات می‌گشاید.

هوش مصنوعی: دنیا پر از سرزمین‌های آباد و ویران است، من به هرجا که بروم، چه به روم و چه به هند، چه به ایران و چه به توران، شاهد این تغییرات خواهم بود.

هوش مصنوعی: نشانی از ویسه را در هیچ جا نپرسید، نه خودش آن را دیده و نه از کسی چیزی در این مورد شنیده است.

هوش مصنوعی: گاهی مانند رنگی ملایم در کوه‌های بلند و زمانی دیگر مانند شیر، نیرومند و شجاع در دشت‌هاست.

هوش مصنوعی: گاهی انسان رفتاری خشن و وحشیانه دارد و مانند دیو در بیابان می‌شود، و گاهی هم بسیار مکار و فریبنده است و همچون ماری در کنار نیستان عمل می‌کند.

هوش مصنوعی: پنج ماه در کنار کوه‌ها، جنگل‌ها، دشت‌ها و دریاها گذشت، همچون مردی عاشق و شیدا که به جستجوی محبوبش می‌رود.

هوش مصنوعی: گاهی سرما به بدنش آسیب می‌زند و گاهی گرما بر جانش تاثیر می‌گذارد.

هوش مصنوعی: گاهی نانی که راهبان می‌خورند می‌خوری، گاهی هم انگشت می‌زنی و گاهی شیر شبانان را نوش جان می‌کنی.

هوش مصنوعی: اگر شب نمی‌خوابیدی یا اگر خواب می‌رفتی، زمین آن شاه بی‌نوا فرشی برایت بود و دستت زیر سر تو بود.

هوش مصنوعی: در اینجا به تصویر کشیده شده که در پنج ماه، در دشت و کوه، همراه او دوست و همدمش غم و اندوه است.

هوش مصنوعی: بدبختی رامین باعث شده که تلخی‌های زندگی‌اش به شیرینی‌های او تبدیل شود.

هوش مصنوعی: بسیاری از سنگ‌ها به سر کوبیده شده‌اند و بسیاری از خون‌ها بر زمین ریخته شده‌اند.

هوش مصنوعی: وقتی که در مسیری نادرست پیش می‌روی، یا به تنهایی در جایی می‌مانی، ممکن است احساس سردرگمی کنی.

هوش مصنوعی: به اندازه‌ای به سرنوشت و شانس خود امیدوار و مصر هستی که گویی از باران هم بیشتر تشنه‌ای.

هوش مصنوعی: همیشه می‌گفتی افسوس که روزگار من پر از نیرو و ثروت و نعمت بسیار است.

هوش مصنوعی: برای رضای دل، همه جا را پر از برف کردم، اما اکنون در بی‌کس و بی‌دلی باقی ماندم.

هوش مصنوعی: من هم از دل دور مانده‌ام و هم از دوست؛ بنابراین، چنین روزی برای مردن بسیار خوب است.

هوش مصنوعی: وقتی که بخواهم قدمی به جلو بردارم، از من یک انگار جدا می‌شود.

هوش مصنوعی: من به شدت ناراحت و غمگین هستم، چون حتی جانم از خودم دل‌زده و بیزار شده است.

هوش مصنوعی: به نظر می‌رسد که من در حال حاضر نیرویی قوی و پرشور دارم و در عین حال بر محیط اطرافم تسلط دارم. حس قدرت و استحکام در وجودم حس می‌شود.

هوش مصنوعی: هر چیزی که در این دنیا می‌بینم، برایم دل‌نشین و خوشایند است، اما در نظر من، همه این زیبایی‌ها همچون یک اژدهای ترسناک به نظر می‌رسد.

هوش مصنوعی: دل من به حالتی است شبیه به ابرهای سنگین که آسمان را پوشانده‌اند. حال و هوای من هم مثل کسی است که زهر خورده و به شدت رنج می‌کشد.

هوش مصنوعی: اگر عشق به من مناسب نمی‌بود، حتی در دوران پیری، این عشق با این همه غم چه فایده‌ای دارد؟

هوش مصنوعی: غم بزرگ، انسان را مانند کودکی می‌کند که دلش شاد نیست. ببین چگونه وقتی به دلایلی غمگین می‌شود، افراد در سنین بالا هم به حالتی زار و افسرده درمی‌آیند.

هوش مصنوعی: من بهشتی را از دنیا انتخاب کردم، چرا که درد دوری از آن برایم به اندازه دوزخ سخت بود.

هوش مصنوعی: هر وقت به دردها و ناملایمات او فکر می‌کنم، محبت و وفاداری‌اش در دل من افزایش پیدا می‌کند.

هوش مصنوعی: وقتی که عیوب او را بشمارم، طوری به نظر می‌رسد که گویا من به آن عیوب علاقه‌مند هستم.

هوش مصنوعی: دل من از محبت و مهربانی چنان پر شده است که دیگر نمی‌تواند هیچ آرزو یا خواسته‌ای از این دنیا ببیند یا حس کند.

هوش مصنوعی: من از دیرباز عاشق بودم و قدرت انجام کارهایم را داشتم، به گونه‌ای که خودم را می‌شناختم و به دانش و بینش دست یافته بودم.

هوش مصنوعی: حالا در عشق به حدی ضعیف و بی‌تاب شده‌ام که اگر کسی را ببینم، نمی‌دانم چه باید بگویم یا چه احساسی داشته باشم.

هوش مصنوعی: آه، ای کاش نام من در حال هوشیاری شناخته شود، و ای کاش زحمات من در محبت دیده شود.

هوش مصنوعی: بادی ناگهانی و بی‌مقدمه رنج‌های مرا می‌برد، اما همین لحظه، آتش عشق در وجودم شعله‌ور شده است.

هوش مصنوعی: اکنون در این جهان چه می‌گویند همه مردم؟ دل‌ها را از محبت من خالی می‌کنند.

هوش مصنوعی: مرا به عنوان یک دیوانه می‌شناسند و بی‌اعتنا به حال و احوالم، اما اگر کسی دیوانه‌ای به این اندازه باشد، در هر شرایطی موضوعیت دارد.

هوش مصنوعی: این شخص از هر دو نعمت شادی و قدرت (سلطنت) جدا شده و اکنون در کنار گور و آهو آرامیده است.

هوش مصنوعی: چرا که چون یار محبوب من با من بود، از سخنان بی‌مورد دشمنان چیزی نشنیدم.

هوش مصنوعی: وقتی نمی‌توانم دوری‌اش را تحمل کنم، پس چرا از دستوراتش تبعیت نمی‌کنم؟

هوش مصنوعی: اگر روزی دوباره چهره زیبایش را ببینم، تمام ثروت و دارایی‌ام را به او تقدیم می‌کنم.

هوش مصنوعی: به فرمان او زندگی می‌کنم و تا زمانی که زنده هستم، او خالق و من مخلوق هستم.

هوش مصنوعی: اکنون که به خاطر محبت، خود را به حلقه‌ای درآورده‌ام، همه چیزهایی که برای او خوشایند است، مرا خوشحال می‌کند.

هوش مصنوعی: وقتی که یک ماهی به دور دنیا می‌گردد و زمان زیادی را سپری می‌کند، در نهایت بدنش ضعیف و ناتوان می‌شود.

هوش مصنوعی: او از آسیب‌ها و مشکلاتی که زمانه به او وارد می‌کند، می‌ترسد و نگران است که مرگش یک روز بهانه‌ای برای این آسیب‌ها شود.

هوش مصنوعی: انسانی که در روزهای سخت و در تنهایی بمیرد، پس از آن، دشمنی جای او را پر خواهد کرد.

هوش مصنوعی: بهتر است که از مسیر خود برگردد و از دنباله‌روی عشق ویس دست بکشد.

هوش مصنوعی: به امید او زندگی خود را سپری می‌کند، شاید روزی نشانه‌ای از او پیدا کند.

هوش مصنوعی: در همان لحظه، شاهجان به سوی مرو رفت و جهان بار دیگر از وجود او شاد و خوشحال شد.

هوش مصنوعی: تو گفتی که زمین بدون آب خشک شده است، اما حالا به جایی رسیده که نم پیدا کرده و یا فرد فقیر بدون ارزش اکنون توانسته پولی به دست آورد.

هوش مصنوعی: مردم مرو خبر خوشی شنیدند که شاه بزرگ با قلبی شاداب به شهر آمده است.

هوش مصنوعی: همه بازارها تزئین شده‌اند و دختران زیبا بر تزئینات نشسته‌اند.

هوش مصنوعی: عده‌ای طلا و جواهرات زیادی را پراکندند، به‌طوری‌که آن سرزمین که قبلاً فقیر بود، ثروتمند شد.