عارف پیرامون این تصنیف نوشته است: «یک سال بعد از مسافرت تالش و رشت در تهران به جهت خانم تاج‌السلطنه ساخته‌ام. شعر اول این تصنیف این بود: «کند افتخار از تو تاج کیانی». چون دیدم این توهین بزرگی‌ست نسبت به یک تاجی که آن سال‌های دراز تاج افتخار و شرافت ملی بوده است که بدبختانه به واسطهٔ جهالت آن شرافت ملی خود را فراموش کرده است. مثل اینکه هیچ وقت فراموش هم نخواهد شد و الحق فراموش‌شدنی هم نیست؛ که موقع عقب‌نشینی از جنگ روس‌ها، بعضی از ژاندارم و مجاهدین نزدیک بیستون که رسیدند تمثال بی‌مثال داریوش را که نام و نشانش از افتخارهای دیرین این ملت … است، بنا کردند به شلیک و قریب چند صد فشنگ بر آن کوه باشکوه خالی نمودند، کوهی که وقتی کمر چرخ در مقابل آن خم بود…! تا وقتی که یک نفر سوئدی یا آلمانی رسیده و فریاد زد که: «چه دشمنی‌ای با شرافت ملی و تاریخی خود دارید؟» این بود دست کشیده و رفتند به جایی که عرب نی انداخت.

باری برای اینکه روزی هدف ملامت بعضی ایرانی‌های باریک‌بین نباشم مصرع را «تو ای تاج، تاج سر خسروانی» نوشتم ولی اگر توهین‌هایی را که از سال‌ها بدین طرف بدین تاج وارد آمده و اشخاص نالایق آن را بر سر کرده، ملاحظه نماییم خواهیم دید در مال مصرع اولی مبالغه نیست.»