هوش مصنوعی: ای ستاره صبح عشق و روز امید، طلوع کن؛ چرا که شب تاریک و بدبختی بر ما سایه افکنده است.

هوش مصنوعی: از افکار عمیق و با ارزش خود استفاده کن و آن‌ها را به شکل زیبا و منظم بنویس، همان‌طور که مرواریدها از دریا به‌دست می‌آیند.

هوش مصنوعی: تو همچون شیشه‌ای هستی که تمام زیبایی‌ها و زشتی‌ها را به وضوح نمایش می‌دهد؛ هر کسی که به تو نگاه کند، می‌تواند هر آنچه را که درونش هست، ببیند.

هوش مصنوعی: تو مانند گلبرگ گلی هستی که به دست باد ملایم در هر جا پراکنده می‌شوی، پس پرواز کن و به سفر برو.

هوش مصنوعی: بگو که خرابکاران باعث شدند که نامهٔ ناهید از هم بپاشد و نابود شود.

هوش مصنوعی: از شادی و غم روزگار دلخوش نباش، زیرا ابر در کنار گلستان گریه کرد و در همان حال، گل خندید.

هوش مصنوعی: نگو که نوبت او به سر آمده است، نوبت ما فرا رسیده که این شتر در در خانه تو خواهد خوابید.

هوش مصنوعی: من به روزهای بد فکر نمی‌کنم و نه از درگیری با بدی‌ها ترسی دارم، بلکه باید از روزهای خوب احتیاط کنم.

هوش مصنوعی: اگر حتی در برابر مشکلات بزرگ و دیوارهای نفوذناپذیر هم اقدام به نوشتن کنی، باز هم در این فضا از انتقاد در امان نخواهی بود.