هوش مصنوعی: دوش، یک سبو را که ساقی در میکده بر دوش داشت، دیدم و امشب از حالت نشئه‌ام بسیار لذت می‌برم.

هوش مصنوعی: از لای گوش تو با گلبرگم حرفی رد و بدل شد که این حرف به خودت هم خواهد رسید.

هوش مصنوعی: من با کمال میل قدم‌های نازنین تو را بر سر و چشمانم می‌گذارم و بار سنگین را از دوش تو برمی‌دارم و بر دوش خود می‌گذارم.

هوش مصنوعی: مانند پرنده‌ای که از دام و قفس آزاد می‌شود، من نیز از چنگال گرفتاری رها شدم. زیرا موی سیاه تو به دلم تاثیری عمیق و شگفت‌آور بخشید، مانند پرنده‌ای بزرگ و آزاد.

هوش مصنوعی: شما چندین بار می‌توانید با عشق خود بازی کنید، یا اینکه از پشت نقاب خود، دل مرا بربایی و یا اینکه چهره‌ات را بپوشانی.

هوش مصنوعی: چشم جذاب و مست تو آرامش هشیاران را می‌برد و این فرد دیوانه نمی‌داند آیا کسی خواهد آمد که او را به حالت عادی برگرداند یا نه.

هوش مصنوعی: آتش دل اگر خاموش بماند، دور و نزدیک نمی‌شناسد و در دل انسان اثر نمی‌گذارد. اگر احساسات و هیجانات ما دیده نشود و ابراز نگردد، هیچ چیزی در نهایت ثابت و پایدار نمی‌ماند.

هوش مصنوعی: پیرهن خود را از دست بکن و با ناخن، سینه‌ات را خراش بده تا آنچه از شدت احساس درونت به بیرون آمده، رها شود.

هوش مصنوعی: اگر دنیا برای من تنگ شده است و فشار زیادی بر من وارد کرده، تو نیز مرا سخت نگیری، چرا که در هر آغوش، همیشه جایی برای تو وجود دارد.

هوش مصنوعی: لباس خانه‌به‌دوشی به هیچ‌کس نمی‌آید، این قبا مخصوص من است که در پی زندگی خانه‌به‌دوشی هستم.

هوش مصنوعی: او را دیدم که در دنیا غرق در خرافات است و از کنار من گذشت. این شخص به قدری بی‌جهت و بی‌مبناست که به موی تو هم قسم می‌خورد و به راحتی کفر می‌گوید.

هوش مصنوعی: عارف از نمایشی که دنیا به راه انداخته متوجه می‌شود که این تنها شاعر بزرگ است که نامش در تاریخ خواهد ماند و تو به دلیل ثروت و زیبایی ظاهری‌ات تحت تأثیر قرار گرفته‌ای.

هوش مصنوعی: در این دو غزل، یک داوری از دو نفر خواسته شده است؛ یکی از شیدوش و دیگری از حضرت عیسی.