هوش مصنوعی: من در محیطی پر از گریه و اندوه زندگی می‌کنم، و کسی هستم که هیچ‌گاه نتوانسته‌ام لحظه‌ای را در آرامش سپری کنم.

هوش مصنوعی: من در سرزمین خودم احساس بیگانگی می‌کنم و از این بدتر این است که سرزمین من هم به اندازه من غریب و نا آشناست.

هوش مصنوعی: هر جا که قدم می‌زنم، در سرزمین خودم گرفتار دزدی می‌شوم که از ناحیهٔ دولت می‌آید و مثل یک راهزن من را می‌دزدد.

هوش مصنوعی: طبیعت به من آسیب می‌زند و من برای مقابله با آن آماده‌ام، اما وقتی که دشمنی قوی وجود دارد، چاره‌ای نیست جز سکوت کردن.

هوش مصنوعی: عمر من مانند درختی است که میوه‌اش فقط تلخی بوده و هیچ چیز خوشمزه‌ای برای من ندارد. بنابراین، احساس می‌کنم که باید این درخت را از ریشه بکنم.

هوش مصنوعی: من مانند شمعی ذوب شدم از بس که سوختم و فریاد می‌زنم که دیگران برای سوختن من نشسته‌اند و تماشا می‌کنند.

هوش مصنوعی: زمانی که غریبه‌زادگان وارد خانه شوند و محرم به حساب نیایند، برای خودم در گور کفن بیاور، زیرا پیراهن من برای کسی که نامحرم است، مناسب نیست.

هوش مصنوعی: من از قید و بند جسم خود رها می‌شوم و در آن زمان از این زنجیر آزاد خواهم گشت؛ اما تا آن زمان، هنوز نیمی از من اسیر بدنم است.

هوش مصنوعی: در دید من، همه گل‌های باغ مانند خاری در بهشت هستند، اگر فقط به زیبایی یک گل نگاه کنم.

هوش مصنوعی: در این سرزمین، هرکاری بخواهم بکنم، همه جا که می‌روم، در مشکلات و ناکامی‌ها غوطه‌ورم.

هوش مصنوعی: به یار بگو که دیگر تلاش نکند تا مرا به نابودی بکشاند، چون خود نیز در حال نابودی است.

هوش مصنوعی: در اینجا گفته می‌شود که شخصی که به حکمت و معانی عمیق سخنان عارفانه گوش نمی‌دهد، از لذت و زیبایی‌های آن بی‌خبر می‌ماند، حتی اگر کسی خواسته باشد این معانی را برای او بیان کند. در واقع، نادانی یا عدم توجه فرد باعث می‌شود که از درک و تجربه‌ی آن سخنان زیبا و عمیق محروم بماند.