هوش مصنوعی: از بس که دل من به زیبایی و زلف تو وابسته شده، وقتی شانه‌ات بر آن دسته مو می‌گذارد، دشواری‌هایی پیش می‌آید.

هوش مصنوعی: از بازی‌های گروه‌های قلب و دل چه کشمکش‌هایی که بین من و دل به وجود آمده، به خاطر آن سر زلف.

هوش مصنوعی: دلم به شدت سوخت که بر روی چهره‌ات لکه‌ی سیاه و زشتی مانند وضعیتی که بر ملت‌های ناآگاه و ستم‌دیده حاکم است، دیده می‌شود.

هوش مصنوعی: از زیبایی چهره‌ات می‌سوزم و تو را می‌خواهم که جان و روح را به نمایش بگذاری، زیرا جانِ دیگران قابل محو شدن است.

هوش مصنوعی: از بس که برای غم تو اشک ریختم، چنان شده‌ام که قلبم مثل دریایی ست که زیر فشار، به سواحل می‌افتد.

هوش مصنوعی: فقط عشق و جنون می‌توانند ما را به سوی معبد عشق راهنمایی کنند، زیرا در این مسیر، بار سنگین عقل مانع از پیشرفت شده و آن را به زمین انداخته است.

هوش مصنوعی: نور علم که باید روشنایی‌بخش جهان باشد، حالا در دل عالِم و شیخی که درگیر بحث و جدل‌های بی‌مدرک و بدون دلیل است، محو و خاموش شده است.

هوش مصنوعی: تو را به دست حریفان سپردم و دیگر با تو کاری ندارم، چون کار به دست بی‌ارزش‌ها افتاده است.

هوش مصنوعی: در میان حوادث و شلوغی‌های عشق، عارف به گونه‌ای در این همه دیوانگی، به عقل و درک خود دست یافته است.