هوش مصنوعی: ای خدا، دوباره از ابروهای کمان‌وار و نوک مژه‌های دلربا تیر به قلبم زدند. من به شدت در چنگ این زیبایی اسیرم، پس لطفاً چاره‌ای برای من بیندیش.

هوش مصنوعی: من نمی‌توانم از او دور شوم و نمی‌توانم از فرمانش سرپیچی کنم. از اشتباه کردن در برابر شمشیرش خودداری می‌کنم.

هوش مصنوعی: اگر تیر تو را صد بار از پستان مادر نبینم، دو صد بار نفرین می‌کنم به شیر او.

هوش مصنوعی: تا زمانی که زنده‌ام، همیشه نام دوست را به زبان می‌آورم و تا وقتی که زندگی در وجودم جاری است، تصویر و یاد او در ذهن و احساسات من باقی خواهد ماند.

هوش مصنوعی: به خاطر نگاه کوچکی که به تو دارم، از تمام دنیا چشم پوشیده‌ام. اگر تو ابروی خود را کمی کج کنی، من از همه چیز و همه‌جا کناره‌گیری می‌کنم و به دنبال تو می‌روم.

هوش مصنوعی: تو قول دادی که در لحظه‌ی مرگم کناره‌ام باشی، اما حالا که جانم به لب رسیده، باز هم نمی‌آیی و من از غم دوری می‌میرم.

هوش مصنوعی: ای جوانان، یادتان باشد که ایام جوانی من به سرعت سپری شده است. اگر او را هر جا دیدید، به او بگویید که دیگر پیر شده‌ام و جوانی‌ام را از دست داده‌ام.

هوش مصنوعی: دولت و قدرت دربار فقر به قدری بر من است که فرش‌های شاهانه در مقابل من بر زمین بیفتند و در برابر حصیر من خضوع کنند.

هوش مصنوعی: در نزدیکی تو خوشحال و راضی هستم، مانند خضر که در زندگی‌اش خوشبخت است. اما وجود هجرت و دوری از تو به من فشار می‌آورد و نمی‌دانم باید بمیرم یا زنده بمانم.

هوش مصنوعی: زندگی به اندازه‌ای که باید، از من کم شده و هیچ‌کس ارزش واقعی‌ام را نمی‌داند. می‌دانی زمانی که در این دنیا کسی شبیه من را نمی‌بیند، چه احساسی دارم؟

هوش مصنوعی: من اگر به شما خدمت نکرده‌ام، می‌دانم که خیانت هم نکرده‌ام. خدا را شکر که من نه عارف هستم و نه وکیل و وزیر.