عارف قزوینی » دیوان اشعار » نامه ها و اشعار متفرقه » شمارهٔ  ۲ - نامه عارف به دوستش محمدرضا هزار

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>هزار مرتبه جانی که جانم از دستش</p></div>
<div class="m2"><p>به لب رسیده فدای «هزار» نتوان کرد</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>هزار درد نهان دارمی که یک ز هزار</p></div>
<div class="m2"><p>به جز «هزار» به کس آشکار نتوان کرد</p></div></div>

شمارهٔ  ۳ - رونوشت از خط زیبای عارف که در آن تاریخ نوشته

هزار مرتبه جانی که جانم از دستش
به لب رسیده فدای هزار نتوان کرد
هزار درد نهان دارمی که یک ز هزار
به جز هزار به کس آشکار نتوان کرد

هوش مصنوعی: این ابیات به بیان احساسات عمیق و رازآلودی می‌پردازند. شاعر می‌گوید که حتی اگر جانش در خطر باشد و به لب برسد، حاضر است جانش را فدای آن شخص کند، اما در عوض نمی‌تواند هزار درد درونش را بروز دهد. او تأکید می‌کند که این دردها را به هیچ‌کس نمی‌تواند نشان دهد و این موضوع برایش بسیار دشوار است. به‌طور کلی، ابیات احساس ناامیدی و رازهایی را که نمی‌توان به اشتراک گذاشت، بیان می‌کند.

شمارهٔ  ۱ - جواب عارف به دوستش آقای م. ر. هزار

شمارهٔ  ۲ - نامه عارف به دوستش محمدرضا هزار

هوش مصنوعی: من هر بار که روح و جانم به لب رسیده، باز هم نمی‌توانم فدای هزاران وعده و آرزو شوم.

هزار مرتبه جانی که جانم از دستش

به لب رسیده فدای «هزار» نتوان کرد

هوش مصنوعی: من دردهای زیادی در درون دارم که هیچ‌کس نمی‌تواند به جز خودم، حتی یکی از آن‌ها را درک کند.

هزار درد نهان دارمی که یک ز هزار

به جز «هزار» به کس آشکار نتوان کرد

شمارهٔ ۲ - نامه عارف به دوستش محمدرضا هزار

اطلاعات

برگردان به زبان ساده