انوری » دیوان اشعار » مقطعات » شمارهٔ ۲۹۵

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>شب سیاه به تاریکی ار نشینم به</p></div>
<div class="m2"><p>که از چراغ لئیمان به من رسد تابش</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>جگر بر آتش حرمان کباب اولیتر</p></div>
<div class="m2"><p>که از سقایهٔ دونان کنند سیر آبش</p></div></div>

دیوان انوری با مقدمهٔ سعید نفیسی - انوری - تصویر ۵۹۷

شمارهٔ ۲۹۶ - درمرثیه

شب سیاه به تاریکی ار نشینم به
که از چراغ لییمان به من رسد تابش
جگر بر آتش حرمان کباب اولیتر
که از سقایه دونان کنند سیر آبش

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به تاریکی شب اشاره می‌کند و از روشنایی چراغی به نام لییمان سخن می‌گوید که آرامش و روشنی را به او می‌دهد. او احساس می‌کند که درد و رنج او (حرمان) مانند جگر بر آتش است و تنها امیدش سیراب شدن از آب‌های ناپاک و بی‌کیفیت است. به طور کلی، شعر بیانگر احساس ناامیدی و longing شاعر است.

شمارهٔ ۲۹۴ - در نصیحت نفس

شمارهٔ ۲۹۵

هوش مصنوعی: اگر در شب تاریک بمانم، بهتر است که در آنجا بمانم تا این که نور چراغی نامناسب به من برسد.

شب سیاه به تاریکی ار نشینم به

که از چراغ لئیمان به من رسد تابش

هوش مصنوعی: دل آدم از درد و حسرت می‌سوزد، اما این آتش حسرت بهتر است از این که کسی از نوکرم، آب سردی به من بدهد.

جگر بر آتش حرمان کباب اولیتر

که از سقایهٔ دونان کنند سیر آبش

شمارهٔ ۲۹۵

اطلاعات

برگردان به زبان ساده

حاشیه ها