هوش مصنوعی: در اینجا شاعر به این نکته اشاره می‌کند که هرگاه نیازمندی به کمک یا پشتیبانی نیاز داشته باشد، باید منتظر باشد تا دیگران او را درک کنند و به او توجه کنند. به عبارت دیگر، گاهی اوقات برای رسیدن به آنچه به آن نیاز داریم، باید به نوعی صبر کنیم و اجازه دهیم دیگران خودشان متوجه وضعیت ما شوند.

هوش مصنوعی: از آن ظلم‌هایی که تو بر من می‌کنی، چه می‌توانی بگویی وقتی که خودت هم در برابر ظلم‌های دیگران قرار می‌گیری؟

هوش مصنوعی: در پایان، این ستاره‌های بی‌معنی چه فایده‌ای دارند که شانس و بخت را تحت تأثیر قرار دهند؟

هوش مصنوعی: بدون دلیل، هر لحظه مانند پای خود، قدرت و استقامت من را بالا می‌برند.

هوش مصنوعی: اگر در زمستان آتشی پیدا کنم، هفت عضو بدنم را به آن تقدیم می‌کنم و آن را تقدس می‌بخشم.

هوش مصنوعی: هر بار که حلقهٔ جیب کهنه‌ام در گردنم قرار می‌گیرد، انگار که باری دیگر به دام می‌افتم.

هوش مصنوعی: دنیا پر از انسان‌هایی است که وضعیت‌های نامناسب و ناپسند را ادامه می‌دهند، این وضع تا کی باید ادامه پیدا کند؟

هوش مصنوعی: چرا در نیکی خود را محدود می‌کنند و به چند نفر کمک می‌کنند؟

هوش مصنوعی: نباید به کسی که به تو می‌خندد، با شادی و طعنه پاسخ دهی، زیرا زندگی به گونه‌ای است که ممکن است دیگران از وضع تو تمسخر کنند.

هوش مصنوعی: در مورد کمک و نیکی بگو که اگر به بوالحسن کمک شود، او را آزاد خواهند کرد، مانند اینکه در ازای تخته‌بندی، راه آزادی‌اش را هم باز کنند.

هوش مصنوعی: ما در این وضعیت هستیم تا سرنوشت و تقدیر، تلخی آن مشکل را شیرین کنند.

هوش مصنوعی: اگر زندگی به سرنوشتی نامساعد دچار شود، تنها به یک رشته نازک و نامحسوس بستگی دارد و می‌تواند به سادگی آسیب ببیند.