انوریغزل شمارهٔ ۱۸۲
به دو چشم تو که تا زندهام
تو خداوندی و من بندهام
سر زلف تو گواه من است
که من از بهر رخت زندهام
به رخ خویش ننازی چنان
که من از عشق تو نازندهام
چه زنم خنده که در عشق تو
ز دو صد گریه بود خندهام
اطلاعات
وزن: فعلاتن فعلاتن فعل
قالب شعری: غزل
منبع اولیه: ویکیدرج
* با انتخاب متن و لمس متن انتخابی میتوانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
برگردان به زبان ساده
به دو چشم تو که تا زندهام
تو خداوندی و من بندهام
هوش مصنوعی: چشمهای تو برای من مانند خدایی هستند که تا زمانی که زندهام، من بندهای در برابر آنها هستم.
سر زلف تو گواه من است
که من از بهر رخت زندهام
هوش مصنوعی: موهای تو گواهی بر عشق من است که به خاطر تو هنوز زندهام.
به رخ خویش ننازی چنان
که من از عشق تو نازندهام
هوش مصنوعی: به خود نبال که من به خاطر عشق تو سرشار از زیبایی و نازم.
چه زنم خنده که در عشق تو
ز دو صد گریه بود خندهام
هوش مصنوعی: من چگونه میتوانم بخندم در حالی که عشق تو از دو صد گریه بیشتر است؟
خوانش ها
غزل شمارهٔ ۱۸۲ به خوانش حمیدرضا محمدی
حاشیه ها
1401/10/05 13:01
احسان حمیدی
نجفی به وزن فعلاتن فعلاتن فعل تقطیع کرده
و فرزاد به مفاعیلتن مفاعیلتن
نجفی تقطیع فرزاد را غلط گرفته است.
اما در واقع شعر دو وزنی است.
1401/10/05 13:01
همیرضا
با سپاس، تنها مصرع اول و سوم را میتوان با دو رکن مفاعیلتن (مفاعیل فع) خواند و تقطیع کرد. باقی مصاریع چنین وضعیتی ندارند و اختیارات شاعری نیز روی این ارکان اجازهٔ توجیه عدم تطابق سایر مصاریع را نمیدهد . احتمالاً فرزاد تنها یک مصرع از این شعر را در نظر داشته و تقطیع کرده.
شعر دو وزنی نیست.
1404/09/19 13:12
احسان حمیدی
بنظر میرسد با این وزن تطابق کاملتری داشته باشد: فعلاتنفع مفاعیلُ فع