هوش مصنوعی: چطور می‌توانم از تو بپرسم حال و روزت چگونه است؟ ما که دو چشم‌مان پر از اشک و غم است در انتظار تو.

هوش مصنوعی: در آرزوی دیدن تو، از خوشبختی دور و ناراحت هستم، همان‌طور که زلف‌های ظریفت می‌تابند و می‌پیچند.

هوش مصنوعی: ای جان، تو چرا به من نمی‌گویی که چرا این‌قدر نسبت به یار و دوست خود بی‌احساس و غریبه شده‌ای؟

هوش مصنوعی: ای جان و روشنی من، تو باید از میان ما دور شوی، زیرا ما در حال انجام کار تو هستیم.

هوش مصنوعی: با غم و اندوه زندگی می‌کنیم و حالا بین حالتی از زندگی و مرگ انتخاب دارم؛ یا مرگ را بر می‌گزینم یا وصال و دیدار تو را.

هوش مصنوعی: اگر بخت به ما کمک کند و عمری باقی بماند، یک بار دیگر ای جان، در کنارت را تجربه کنیم.