هوش مصنوعی: ای گلبرگ زیبا که از بنفشه به وجود آمده‌ای، با نقابی بر چهره‌ات شب را پوشانده‌ای و بر روی خورشید، اثر تپانچه‌های شب را به یادگار گذاشته‌ای.

هوش مصنوعی: بر روی رشته‌ای نازک از مشک خوشبو پاشیده شده و بر روی گلبرگ‌های لاله، قطره‌های آب سیاه و ناب قرار دارد.

هوش مصنوعی: خطی که تو بر چهره‌ات داری، مانند خطی است که بر پای مورچه‌ای بر روی نقره نقش بسته است و تار مویت بر روی صورتت، مانند رنگینی گرفته شده بر روی شراب است که شبیه پر یک کلاغ است.

هوش مصنوعی: من به خاطر وجود تو، هم در اشک‌های خود غرقم و هم قلبم مانند کباب در آتش می‌سوزد.

هوش مصنوعی: در جاذبه و پیچش موی زیبای معشوق، جانم به شدت آزرده و در هزاران بند گرفتار شده است. دل من نیز در هزاران درد و پیچش قرار دارد.

هوش مصنوعی: گاهی عشق باعث می‌شود که صبرم را از بین ببرد و گاهی اشک‌هایم رازهایم را فاش کنند و زندگی‌ام را ویران سازند.

هوش مصنوعی: چشمانت به خاطر بدی‌هایت، هیچ زمان پلک نمی‌زند و من به خاطر درد دل، انتظار دارم که چه زمانی مژه‌هایم به رنگ خون درآید.

هوش مصنوعی: با یاد تو، گله‌ای از تو کردم که اگر چشمان من به خواب نمی‌رفت، شاید این احساس بهتر بیان می‌شد.

هوش مصنوعی: ای روز و شب که مانند زمانه همیشه به من آزار می‌رسانید، می‌ترسم که زمانه به زودی پاسخی بدهد که برای تو خوشایند نباشد.