هوش مصنوعی: ای خدای زمان که مانند حیدر کرار در جنگ و نبرد هستی، کارهای تو همچون خنجر در زندگی انسان‌ها تاثیرگذار است.

هوش مصنوعی: معمار تدبیر تو، با ساخت و ساز خودش، تلاش کرده تا امنیت و آرامش را برای مردم جهان به ارمغان بیاورد.

هوش مصنوعی: در عالم جز ویرانی و بی‌نظمی چیزی به دست نیامده است، از زمانی که تو با احتیاط و درایت، بنا و شکل‌دهی به روزگار را آغاز کردی.

هوش مصنوعی: برخی از مشکلات و حوادث روزگار به وضوح در مقابل تصمیم و اراده تو قرار می‌گیرند، اما برای تو که عزم راسخی داری، این دشواری‌ها آسان خواهند بود.

هوش مصنوعی: اندیشه تو به دور از مرزهای آسمان، رازهای زندگی را در دل این کاغذها به تکرار می‌نشاند.

هوش مصنوعی: از آن سوی آسمان، برای به دست آوردن قدرت و تسلط (علیه مشکلات) خارج شدی، اگر هستی و توانایی تو روزگار را یاری کند.

هوش مصنوعی: قدرت بیرونی همچنان باقی خواهد ماند، همان‌طور که پایه‌گذاری که بنیاد کارها و دوره زندگی را مشخص می‌کند.

هوش مصنوعی: اگر در دایره‌ای در بمانی و نتوانی از ارتفاع آن فراتر بروی، خطی که به وسیله پرگار روزگار کشیده شده، همه چیز را مشخص می‌کند.

هوش مصنوعی: پس از آن‌که زیور و زیبایی تو به نمایش درآمد، روزگار و زندگی را به شیوه‌های مختلف و با قسمت‌های گوناگون تزیین کرده‌اند.

هوش مصنوعی: جزئی از دنیای تو، سرزمین‌هایی از ستاره‌هاست و نشانه‌هایی از بخشندگی تو در دل تاریخ ثبت شده است.

هوش مصنوعی: با بخشش و سخاوت تو، این دارایی محدود و ناچیز نمی‌تواند به وفاداری و دوستی دائمی پاسخگو باشد.

هوش مصنوعی: هیچ چیزی که از زمانه به سرم آمده، از کم و زیاد، جز این است که به خاطر تو به عنوان پرداختی به سرنوشت تقدیم شده است.

هوش مصنوعی: تو از آن آدم‌ها نیستی که چون دیگر پادشاهان، صرفاً به بخشش و گذراندن زندگی بپردازی.

هوش مصنوعی: ای کسی که سرنوشت و مقدر تو به ارث رسیده و به دست آمده است، در روزگار پاسخی به سرنوشت خود داده‌ای.

هوش مصنوعی: این شعر به این معناست که هرگونه نیرنگ و فریب که انسان‌ها از یکدیگر دارند، در نهایت افشای حقیقت را در بر خواهد داشت و روزگار خود را به نمایش می‌گذارد. همچنین، با وجود تمام انکارها و پنهان‌کاری‌ها، حقیقتی که در دل وجود دارد، به روزی آشکار خواهد شد.

هوش مصنوعی: زیرا زمانه تو را به خوبی خدمتگزار خود می‌داند. ستایش برای تو، ای خدای守 کننده زمانه!

هوش مصنوعی: تا زمانی که بندگی‌ات برای همه آشکار شود، کسی آزاد نخواهد ماند جز سرو و سوسن که از آزادگان زمانه هستند.

هوش مصنوعی: زمانی که بخشش به امانت بهای وجود نزد دیگران رسید، کاروان ارزش و اعتبار به راه افتاد و مسیر زندگی گشوده شد.

هوش مصنوعی: طبیعت تو وقتی به چهار طرف عناصر رسید، بخل را از دار زندگی آویخت و آن را از بین برد.

هوش مصنوعی: ای کسی که مانند علی، در زیبایی و فریفتگی جلوه‌گری، از حرص و آز به دوری، تحت تأثیر سخنان زمانه قرار نگرفته‌ای.

هوش مصنوعی: تیغ جهاد تو آماده و ایمن است، مانند ذوالفقار که از زنگار زمان دور است.

هوش مصنوعی: روزی خواهد آمد که زلف پرچم، در هیاهوی جنگ، زیبایی چهره روزگار را پنهان کند.

هوش مصنوعی: این بیت به بیان این موضوع می‌پردازد که در دنیای علم و دانش، همواره باید از خطرات و چالش‌ها هراسان بود. حتی قوی‌ترین افراد، مانند شیر در جنگل، ممکن است توسط حوادث روزگار دچار نگرانی و ترس شوند و به نحوی در دل خود احساس بحرانی وجود داشته باشد. به عبارت دیگر، هر کس ممکن است در برابر چالش‌های زندگی ناامید و دلسرد شود.

هوش مصنوعی: در شتاب و عجله بسیار، پاچه شلوار روزگار از انگشت پای من پاره شده است.

هوش مصنوعی: در زمان خطر و فرار، به ناچار از ترس متجاوزان، زندگی و سرنوشت خود را به پا در می‌آورم.

هوش مصنوعی: تو مانند نمکی هستی که در آب حل شده‌ای، که در زمانه‌ای سخت و در برابر دشمنان، به نیکویی و خوشی می‌افزایید.

هوش مصنوعی: این بیت اشاره دارد به این که فردی ترجیح می‌دهد که مشکلات و گرفتاری‌های دشمنش بر او، به میزان سختی‌های زندگی‌اش بیشتر باشد. به عبارت دیگر، او می‌خواهد که سختی‌ها و چالش‌ها برای دشمنش بیشتر و سنگین‌تر از خود او باشد. این نشان‌دهنده‌ی قدرت و برتری فرد در مواجهه با چالش‌هاست.

هوش مصنوعی: اگر قدرت تو در درگیری با آسمان (فلک) به کار بیفتد، آسیب‌های او سبب می‌شود که روزگار از هم بپاشد.

هوش مصنوعی: وقتی که تیغ تو بیرون آید، رنگ‌ و بوی خون از آن سرازیر می‌شود و در این حال، قدرت تو به اندازه‌ای است که حتی روزگار هم از پای تو زخم برمی‌دارد.

هوش مصنوعی: وقتی که باد خبر حملهٔ تو را به دشمن می‌رساند، ای جان و تن، تو به روزگار سپرده شده‌ای و به دلسوزی نیاز داری.

هوش مصنوعی: نسبت‌های و القاب تو به خاطر این است که حالا نمانده‌اند و فقط به یادگار روزگار شده‌اند.

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به این نکته اشاره می‌کند که در نوشته‌اش به زیبایی‌ها و خوبی‌های افراد برجسته‌ی زمان خود به طور مستقیم پرداخته است، اما به ادب و نزاکت از طریق واژه‌ها اشاره‌ای نکرده است. بدین ترتیب، او به نوعی درخواست می‌کند که خواننده درک کند که این محتوا فراتر از ظواهر آن است و به عمق شخصیت‌های بزرگ زمان اختصاص دارد.

هوش مصنوعی: با وجودی که در اینجا نام و مشخصات تو وجود ندارد، اما بیدادهایی که حیدر کرار (علی علیه‌السلام) در روزگار خود کرد، در خاطرها باقی مانده است.

هوش مصنوعی: می‌دانی که هیچ چیز دیگری جز وضعیت تو شایسته نیست، زیرا تو در نبردی مانند حیدر کرار با روزگار مواجهی.

هوش مصنوعی: اگر از او بپرسم که آیا به اندازه من کم‌دانش و ناتوان است، او نیز به یقین خواهد گفت که کمتر از من می‌داند، حتی اگر اشعار این عصر را به من نشان دهد.

هوش مصنوعی: در ستایش تو، کسی نمی‌تواند به اندازه‌ی خود من به زیبایی و به دلنشینی صحبت کند. من، که بارزترین و بهترین فرد در این زمانه هستم، احساس می‌کنم هر زبانی برای وصف تو ناتوان است.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس را در زمانه‌ای دیگر، از گرما و سرما، شادی و اندوه روزگار، خبری نیست.

هوش مصنوعی: تا زمانی که اختلاف در خرید و فروش و فساد وجود دارد، بازار و زندگی همیشه پر جنب و جوش خواهد بود.

هوش مصنوعی: آرزو می‌کنم که همیشه بازار ملک تو پررونق و شکوفا باشد، زیرا این موقعیت و اوضاع دنیوی دائماً در حال تغییر و نابود شدن است.

هوش مصنوعی: دست من به دامن جلال و مقام تو چسبیده و به دستان سرنوشت محکم و استوار است.

هوش مصنوعی: در میدان پرچم‌های شاد و بزرگ، کمتر به عشق و محبتائی که مانند اسبی تندرو و رنگارنگ است، توجه می‌شود.

هوش مصنوعی: در روزگاری که تنها به عدالت تو امید است، خداوند تو را در پناه خود نگه داشته است.