هوش مصنوعی: ای گلستان دل‌انگیز، من همان کسی هستم که به خاطر عشق و نزدیکی به تو، زمین را می‌بوسم.

هوش مصنوعی: من تا به حال دامن خود را به نشانه‌ی محبت بوسیده‌ام و اکنون که به چرخ زندگی می‌سپارمش، نگران از آن هستم که مبادا پای دامنم بماند.

هوش مصنوعی: از زمانی که به محله‌ی تو پا نهاده‌ام، همیشه در حال تجربه و درک نور و زیبایی خاصی هستم.

هوش مصنوعی: به خاطر زیبایی و صفای برکهٔ تو، دیگر نیازی به کوثر ندارم و با یاد باغ تو، فراموش می‌کنم گلشن‌های دیگر را.

هوش مصنوعی: این روزها دوری از تو باعث شده که دلم بشدت غمگین و خونین باشد.

هوش مصنوعی: اگر قرار باشد که من به دل شکسته‌ام وفا نکنم، نمی‌خواهم که در این زندگی به عهدی که با تو بسته‌ام، خیانت کنم. حتی اگر بخواهم تمام عمرم را در خدمت تو بگذرانم، آماده‌ام که این کار را انجام دهم.

هوش مصنوعی: می‌پرسید چگونه‌ام بدون امکانات و شرایط مناسب، و پاسخ دادم که حال من همان‌طور است که تو می‌دانی و فقط به زندگی‌ام ادامه می‌دهم.

هوش مصنوعی: با این حال، جدایی از خدمت عزیزش باعث درد و غم من است و نه از غم و اندوه دوری جایگاهش.

هوش مصنوعی: دوست من که در دنیا مقام و منزلتی دارد، به خاطر بی‌پروایی و عدم اعتقادش، به دشمنی با خودم می‌پردازد و حتی مخالفتش با من به اندازه‌ای است که او را دشمن خود می‌دانم.

هوش مصنوعی: ای آغاز و منشأ خلقت، من به خاطر خلوص و لطافت وجودت شادمانم و همچون دریا و معدن، پر از زیبایی و دانش هستم.

هوش مصنوعی: با تمام زیبایی‌ها و ویژگی‌های خوب تو، هر بار که در گفتگو شرکت می‌کنی، به نظر می‌رسد که من کم‌سنخ و ناتوان هستم.

هوش مصنوعی: حاصل زایندگی ذهنم چه فایده‌ای دارد وقتی که در اینجا از میوهٔ آن بی‌ثمر هستم.

هوش مصنوعی: از روز روشن و شب تار، میزان کمال تو پنهان است و من در این هستی روشنی می‌بینم.

هوش مصنوعی: اگر فکر و اندیشه‌ام به هدف نمی‌رسد، معذورم اگر از روی ناتوانی خودم را محافظت کنم و از تلاش باز بمانم.

هوش مصنوعی: اگر عشق تو در جان من نباشد، پس چه فایده‌ای دارد که خونم خشکانده شده است و همانند چوب خشک در رگ‌های من جریان دارد.

هوش مصنوعی: من هرگز از صداقت و راستی در عشق تو نمی‌کاهش می‌آورم، تا زمانی که مرگ مثل دانه‌های ارزن به سراغم نیاید.

هوش مصنوعی: به خاطر عشق تو، به مانند نی که شکر دارد، همه وجودم را تحت بندگی تو قرار داده‌ام. بنابراین، چه نیازی به این که مانند سرو یا سوسن باشم، وقتی که آزادی‌ام را در خدمت تو قرار داده‌ام؟

هوش مصنوعی: اگر در خرمن محبت تو حتی به اندازه یک کاه هم باشم، گرداننده این دنیا هم، مرا به دشت کاه‌ها خواهد برد و من را به عنوان کاه خرمن خود قبول خواهد کرد.

هوش مصنوعی: اگر محبت و توجه تو بر من سایه افکند، خورشید و ماه هم به خاطر شادی من به تهنیت خواهند آمد.

هوش مصنوعی: قبل از این، با چیزهای مختلف مانند می و شیر آشنا بودی؛ حالا دستانت مانند آب و روغن شده است، به طوری که زمان همچون اسب در حرکت است.

هوش مصنوعی: امروز به خاطر مقام و جایگاهت، برای این‌که از روغن چراغم به خطر نیفتم، کاری انجام می‌دهم.

هوش مصنوعی: در باغ شادی‌ و خوشی، اگرچه از بیرون چیزی ندانم، اما در دل مثل سرو و سمن سرزنده‌ام.

هوش مصنوعی: از این پس با نرمی و لطافت باد، خود را به تو می‌سپارم؛ اگر خاک درگاه تو باقی بماند، خانه من همان جا خواهد بود.

هوش مصنوعی: اگر من از وجود تو بهره‌مند شوم، به طلا تبدیل می‌شوم، هرچند اکنون در جایگاه و مرتبه‌ام مانند زنگ آهن هستم.

هوش مصنوعی: در این شعر، سخن بر آن است که ابیات این قصیده به گونه‌ای است که می‌توان با افتخار و حقیقت، از آن دفاع کرد و به آن فخر ورزید.

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به این موضوع اشاره می‌کند که آنچه در این شعر به تصویر کشیده شده، تنها داستان و تجربه‌های خود اوست و به همین دلیل، در ابیات آن اندیشه‌ها و احساسات شخصی‌اش را بیان کرده است.

هوش مصنوعی: اگرچه من در مدح تو از سر گذشته‌ام، اما به اندازه‌ی صد هزار مفهوم عمیق بر گردن دارم.

هوش مصنوعی: تو فراتر از ستایش من هستی، بنابراین کلام من مانند لعابی است که به دور پیله پیچیده شده و به خود می‌چسبد.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس نتوانسته تو را آن‌طور که هستی توصیف کند، پس من هم نمی‌دانم که خودم کی هستم، زیرا در حقیقت، من فقط یک فرد هستم و بیشتر نمی‌دانم.

هوش مصنوعی: این زمین محل آرامش و آسایش است و من برای احترام و بزرگداشت نسل‌های آینده‌ام، امانت‌های با ارزشی را در آن قرار می‌دهم.

هوش مصنوعی: تا زمانی که گردباد وجود ندارد، او نمی‌تواند بگوید که من مقام باران را دارم.

هوش مصنوعی: باد از جایگاه و مقام تو به هر کس که در وجودش در مرتبه‌ای قرار دارد می‌گوید: من ممکنم.