امیر معزی » رباعیات » شمارهٔ ۸

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>خورشید چو بیند ای مَلَک راٰی تو را</p></div>
<div class="m2"><p>وین فَرّ و جمالِ عالم آرای تو را</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>جوینده شود بزمگه و جایِ تو را</p></div>
<div class="m2"><p>تا سجده بَرَد خاک‌ِ کفِ پای تو را</p></div></div>

کلیات دیوان امیر معزی نیشابوری به اهتمام محمدرضا قنبری - امیر معزی نیشابوری - تصویر ۷۹۶

شمارهٔ ۹

خورشید چو بیند ای ملک راٰی تو را
وین فر و جمال عالم آرای تو را
جوینده شود بزمگه و جای تو را
تا سجده برد خاک  کف پای تو را

هوش مصنوعی: در این ابیات شاعر بیان می‌کند که درخشش و زیبایی خورشید وقتی به تو، ای پادشاه، نگاه می‌کند، به شگفت می‌آید و به دنبال جایی می‌گردد که بتواند در آنجا به تو ادای احترام کند و خاک پای تو را بوسه بزند. به معنای دیگر، عظمت و زیبایی تو چنان تاثیرگذاری دارد که حتی خورشید نیز به جستجوی تو می‌پردازد.

شمارهٔ ۷

شمارهٔ ۸

هوش مصنوعی: خورشید وقتی تو را ببیند، ای پادشاه، زیبایی و شکوهی که به جهان بخشیده‌ای، به تو افتخار می‌کند.

خورشید چو بیند ای مَلَک راٰی تو را

وین فَرّ و جمالِ عالم آرای تو را

هوش مصنوعی: با دل و جان به دنبال تو می‌گردد و در جایی که تو هستی، تمام وجودش را در سجده بر خاک پای تو قرار می‌دهد.

جوینده شود بزمگه و جایِ تو را

تا سجده بَرَد خاک‌ِ کفِ پای تو را

شمارهٔ ۸

اطلاعات

برگردان به زبان ساده