امیر معزی » رباعیات » شمارهٔ ۵۱

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>باکم ز منی پای تو اندر گل باد</p></div>
<div class="m2"><p>با به ز تویی مراد من حاصل باد</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>گر دل پس از این هوای تو خواهد جست</p></div>
<div class="m2"><p>لعنت ز خدای بر من و بر دل باد</p></div></div>

کلیات دیوان امیر معزی نیشابوری به اهتمام محمدرضا قنبری - امیر معزی نیشابوری - تصویر ۲۹۶

شمارهٔ ۵۲

باکم ز منی پای تو اندر گل باد
با به ز تویی مراد من حاصل باد
گر دل پس از این هوای تو خواهد جست
لعنت ز خدای بر من و بر دل باد

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر از احساس عشق و وابستگی خود به معشوق سخن می‌گوید. او می‌گوید که اگر نتواند به عشق خود دست یابد، برایش آرزوی بدی خواهد داشت و حتی اگر دلش بخواهد از این عشق فرار کند، لعنت بر خودش و دلش خواهد بود. در واقع، شاعر به شدت درگیر عشق و وابستگی به معشوقش است.

شمارهٔ ۵۰

شمارهٔ ۵۱

هوش مصنوعی: اگر من کم ارزش هستم، ولی اینکه پای تو در گل باشد برایم مهم‌تر است، زیرا آرزوی من تنها تو هستی.

باکم ز منی پای تو اندر گل باد

با به ز تویی مراد من حاصل باد

هوش مصنوعی: اگر دل من بعد از این به یاد تو برگردد، نفرین خدا بر من و دل من باد.

گر دل پس از این هوای تو خواهد جست

لعنت ز خدای بر من و بر دل باد

شمارهٔ ۵۱

اطلاعات

برگردان به زبان ساده