امیر معزی » غزلیات » شمارهٔ ۵۱

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>آن روی به نیکویی خورشید جهانستی</p></div>
<div class="m2"><p>وان یار به‌ زیبایی چون حور جنانستی</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>خونخواره دو چشم او چون در نگرد شاید</p></div>
<div class="m2"><p>گویی‌ که دو جادو را آهنگ به‌ جانستی</p></div></div>
<div class="b" id="bn3"><div class="m1"><p>گر راز دو زلفینش ایام بدانستی</p></div>
<div class="m2"><p>شوریده شدی عالم خورشید نهان استی</p></div></div>
<div class="b" id="bn4"><div class="m1"><p>کافر بشدی مؤمن, مؤمن بشدی مرتد</p></div>
<div class="m2"><p>گر راه وصال او بر خلق بیانستی</p></div></div>
<div class="b" id="bn5"><div class="m1"><p>ور قیصر رومی را زنار رفیقستی</p></div>
<div class="m2"><p>راهش نشدی پنهان عیبش نه عیانستی</p></div></div>
<div class="b" id="bn6"><div class="m1"><p>ور نعرهٔ مستان را در هجر خطر بودی</p></div>
<div class="m2"><p>دایم رقم دولت سروی و بنانستی</p></div></div>
<div class="b" id="bn7"><div class="m1"><p>گر زخم فراق او بر کوه گذر کردی</p></div>
<div class="m2"><p>کُه را به جهان اندر چون موی میانستی</p></div></div>

کلیات دیوان امیر معزی نیشابوری به اهتمام محمدرضا قنبری - امیر معزی نیشابوری - تصویر ۷۸۷

شمارهٔ ۵۲

آن روی به نیکویی خورشید جهانستی
وان یار به  زیبایی چون حور جنانستی
خونخواره دو چشم او چون در نگرد شاید
گویی  که دو جادو را آهنگ به  جانستی
گر راز دو زلفینش ایام بدانستی
شوریده شدی عالم خورشید نهان استی
کافر بشدی مؤمن, مؤمن بشدی مرتد
گر راه وصال او بر خلق بیانستی
ور قیصر رومی را زنار رفیقستی
راهش نشدی پنهان عیبش نه عیانستی
ور نعره مستان را در هجر خطر بودی
دایم رقم دولت سروی و بنانستی
گر زخم فراق او بر کوه گذر کردی
که را به جهان اندر چون موی میانستی

شمارهٔ ۵۰

شمارهٔ ۵۱

آن روی به نیکویی خورشید جهانستی

وان یار به‌ زیبایی چون حور جنانستی

خونخواره دو چشم او چون در نگرد شاید

گویی‌ که دو جادو را آهنگ به‌ جانستی

گر راز دو زلفینش ایام بدانستی

شوریده شدی عالم خورشید نهان استی

کافر بشدی مؤمن, مؤمن بشدی مرتد

گر راه وصال او بر خلق بیانستی

ور قیصر رومی را زنار رفیقستی

راهش نشدی پنهان عیبش نه عیانستی

ور نعرهٔ مستان را در هجر خطر بودی

دایم رقم دولت سروی و بنانستی

گر زخم فراق او بر کوه گذر کردی

کُه را به جهان اندر چون موی میانستی

شمارهٔ ۵۱

اطلاعات