هوش مصنوعی: آیا دوباره می‌توانم بر روی زیبای تو که مانند ماه است نگاه کنم؟ آیا باز هم می‌توانم دستم را در آن زلف سیاه تو بگذارم؟

هوش مصنوعی: با عشق و شوق به سراغ محبوب می‌روم، وقتی وقتش برسد که به آن چهره زیبا نگاه کنم و با دستم به آن موهایش دست بزنم.

هوش مصنوعی: ای پسر! چقدر باید در غم تو صبر کنم، در حالی که لبخند تو را ندارم؟ و چقدر باید در فراق تو هم درد را تحمل کنم؟ آه!

هوش مصنوعی: چند بار به خاطر وعده‌ات کنار در منتظرم ایستاده‌ام و چند بار به خاطر نامه‌ات چشم به راه هستم.

هوش مصنوعی: همیشه در چشمان تو خواب و آرامشی وجود دارد و همواره در زلف‌های تو، جذابیتی محسوس است که انسان را به خود می‌کشد.

هوش مصنوعی: به آرامی و به طور مداوم، خواب در چشمان تو برای من می‌ماند و زیبایی و درخشش زلف‌هایت هر روز بیشتر می‌شود، مانند گذر زمان که ماه به ماه جلو می‌رود.

هوش مصنوعی: اشک‌های من مانند مروارید و یاقوت خواهد شد اگر تو با کلاه و کمربندت از دور به من نگاه کنی.