امیر معزی » غزلیات » شمارهٔ ۳۵

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>کرانه گیرم تا خود ز عشق باز کنم</p></div>
<div class="m2"><p>در خصومت بر خویشتن فراز کنم</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>زعشق دوست بدین عشق و دوستی که منم</p></div>
<div class="m2"><p>نه ممکن است‌ که من خود زعشق باز کنم</p></div></div>
<div class="b" id="bn3"><div class="m1"><p>زیاد روی خداوند آن دو زلف سیاه</p></div>
<div class="m2"><p>چو نام عشق بود من سخن دراز کنم</p></div></div>
<div class="b" id="bn4"><div class="m1"><p>گرش ببینم و دستم به زلف او نرسد</p></div>
<div class="m2"><p>به چشم با سر زلفش ز دور راز کنم</p></div></div>
<div class="b" id="bn5"><div class="m1"><p>نیوفتد سخنش در برابر سخنم</p></div>
<div class="m2"><p>که او حدیث زناز و من از نیاز کنم</p></div></div>

کلیات دیوان امیر معزی نیشابوری به اهتمام محمدرضا قنبری - امیر معزی نیشابوری - تصویر ۷۸۲

شمارهٔ ۳۶

کرانه گیرم تا خود ز عشق باز کنم
در خصومت بر خویشتن فراز کنم
زعشق دوست بدین عشق و دوستی که منم
نه ممکن است  که من خود زعشق باز کنم
زیاد روی خداوند آن دو زلف سیاه
چو نام عشق بود من سخن دراز کنم
گرش ببینم و دستم به زلف او نرسد
به چشم با سر زلفش ز دور راز کنم
نیوفتد سخنش در برابر سخنم
که او حدیث زناز و من از نیاز کنم

شمارهٔ ۳۴

شمارهٔ ۳۵

کرانه گیرم تا خود ز عشق باز کنم

در خصومت بر خویشتن فراز کنم

زعشق دوست بدین عشق و دوستی که منم

نه ممکن است‌ که من خود زعشق باز کنم

زیاد روی خداوند آن دو زلف سیاه

چو نام عشق بود من سخن دراز کنم

گرش ببینم و دستم به زلف او نرسد

به چشم با سر زلفش ز دور راز کنم

نیوفتد سخنش در برابر سخنم

که او حدیث زناز و من از نیاز کنم

شمارهٔ ۳۵

اطلاعات

حاشیه ها