گویی  نفس باد صبا باده گسار است
         قمری  بسرایید ن   و بلبل سرِ  دار است
آن شاخه ی بادام  که صد گل زده بر سر
    فر یا  د بر آورده که بر خیز  بهار  است
صحن چمن   از  مریم و نسرین  و  شقایق 
  تا  چشم   کند  کار  پر از نقش   و نگار است
گویی  که  پرستار  چمن   خا دم  گلزار
    در  پیرهن  رنگرزان   دست  به کار  است
آن دا یه ی ا بر ست که  بر  دامن   صحرا
یک  لحظه فرو    بار د  و  گاهی به کنار  است

آهو ز سر شوق  دگر طاقت نظّاره ندارد
 در  دشت     تو گویی    به سر موج   سوار  است
بیدار کند باد دل آو یز  بهاران
آنرا   که خبر  نیست  ،  که  آلاله   به  بار است
دستی زن و رقصی کن و از خانه برون شو
اکنون  نه    مجال غم و  نه جای    قرار   است
بشنو ز ” نیا “ غم زدل خویش برون کن
  بر سبزه  و گل  جا  یگه ، دیدن  یار  است
+