عمعق بخاری » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۸

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>تا بود همیشه خون روان بود از دل</p></div>
<div class="m2"><p>وین بیشه تمام ارغوان بود از دل</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>بر هر سر خار صد نشان بود از دل</p></div>
<div class="m2"><p>با این همه عشق سرگران بود از دل</p></div></div>

دیوان شهاب الدین عمعق بخارائی چاپ کتابخانهٔ ادبیه به سال ۱۳۰۷ شمسی - تصویر ۳۴

دیوان عمعق بخاری به اهتمام سعید نفیسی - عمعق بخاری - تصویر ۱۰۳

شمارهٔ ۹

تا بود همیشه خون روان بود از دل
وین بیشه تمام ارغوان بود از دل
بر هر سر خار صد نشان بود از دل
با این همه عشق سرگران بود از دل

هوش مصنوعی: این شعر به احساسات عمیق و عاطفی اشاره دارد. گوینده از خون روانی که از دل می‌جوشد، و زیبایی درختان ارغوان صحبت می‌کند. هر خار، نمادی از درد و رنج است و با وجود این دردها، عشق در دل او همچنان وجود دارد و سنگین است. به طور کلی، شعر رابطه پیچیده‌ای میان عشق، درد و زیبایی را به تصویر می‌کشد.

شمارهٔ ۷

شمارهٔ ۸

هوش مصنوعی: تا زمانی که احساسات و عواطف در دل زنده و جاری باشد، زندگی همچنان پر از زیبایی و شادابی است. این جنگل سرشار از گل‌های ارغوانی از دل آن احساسات سرچشمه می‌گیرد.

تا بود همیشه خون روان بود از دل

وین بیشه تمام ارغوان بود از دل

هوش مصنوعی: در هر جای سینه که اشاره‌ای به درد عشق وجود داشت، نشانه‌هایی از آن دیده می‌شود، اما با وجود تمام این عشق، دل همچنان در حال غمگینی و ناراحتی است.

بر هر سر خار صد نشان بود از دل

با این همه عشق سرگران بود از دل

شمارهٔ ۸

اطلاعات

برگردان به زبان ساده

حاشیه ها