عمعق بخاری » دیوان اشعار » مقطعات و اشعار پراکنده » شمارهٔ ۲۷

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>غم تو خجسته بادا، که غمی‌ست جاودانی</p></div>
<div class="m2"><p>ندهم چنین غمی را به هزار شادمانی</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>منم آنکه خدمت تو کنم و نمی‌توانم</p></div>
<div class="m2"><p>تویی آنکه چاره من نکنی و می‌توانی</p></div></div>

دیوان عمعق بخاری به اهتمام سعید نفیسی - عمعق بخاری - تصویر ۱۰۲

شمارهٔ ۲۸

غم تو خجسته بادا که غمی ست جاودانی
ندهم چنین غمی را به هزار شادمانی
منم آنکه خدمت تو کنم و نمی توانم
تویی آنکه چاره من نکنی و می توانی

هوش مصنوعی: شاعر در این ابیات بیان می‌کند که غم عشق، یک غم پایدار و زیباست که ارزش بیشتری از تمامی شادی‌ها دارد. او به محبوب خود می‌گوید که هرچقدر هم برای خدمت به او تلاش کند، باز هم نمی‌تواند به اندازه او برای رفع غمش کاری انجام دهد. در واقع، شاعر احساس می‌کند که محبوبش از او برتر است و توانایی رفع غم او را دارد.

شمارهٔ ۲۶

شمارهٔ ۲۷

هوش مصنوعی: غم تو مبارک باشد، چرا که این درد پایدار است و من چنین غمی را به هزار خوشحالی نمی‌دهم.

غم تو خجسته بادا، که غمی‌ست جاودانی

ندهم چنین غمی را به هزار شادمانی

هوش مصنوعی: من کسی هستم که برای تو خدمت می‌کنم، اما تو نمی‌توانی به من کمک کنی، در حالی که قابلیت این کار را داری.

منم آنکه خدمت تو کنم و نمی‌توانم

تویی آنکه چاره من نکنی و می‌توانی

شمارهٔ ۲۷

اطلاعات

برگردان به زبان ساده

حاشیه ها