اثیر اخسیکتی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۴۸

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>من بودم و دوش، یار سیمین تن من</p></div>
<div class="m2"><p>جمعی ز نشاط و عیش، پیرامن من</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>آنها، همه صبحدم پراکنده شدند</p></div>
<div class="m2"><p>جز خون جگر، که ماند در دامن من</p></div></div>

فانوس خیال » تصویر 12129 - اثیر اخسیکتی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۴۸

شمارهٔ ۴۹

من بودم و دوش یار سیمین تن من
جمعی ز نشاط و عیش پیرامن من
آنها همه صبحدم پراکنده شدند
جز خون جگر که ماند در دامن من

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر از لحظه‌ای شیرین و شاداب با یاری زیبا صحبت می‌کند که در میان جمعی از دوستانش بود. اما با طلوع صبح، همه آن دوستان پراکنده شده و تنها یاد تلخ و دردناک علاقه‌اش باقی مانده است.

شمارهٔ ۴۷

شمارهٔ ۴۸

هوش مصنوعی: من در کنار یار زیبایم بودم و دور و بر ما جمعی از دوستان به شادی و خوشی نشسته بودند.

من بودم و دوش، یار سیمین تن من

جمعی ز نشاط و عیش، پیرامن من

هوش مصنوعی: همه آن‌ها صبح زود به طور پراکنده و دور از هم شدند، جز درد و غم من که هنوز در دل من باقی مانده است.

آنها، همه صبحدم پراکنده شدند

جز خون جگر، که ماند در دامن من

شمارهٔ ۴۸

اطلاعات

برگردان به زبان ساده