اثیر اخسیکتی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۴

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>زان شب که نهاد روی بر بالش ما</p></div>
<div class="m2"><p>هر شب به فلک همی رسد نالش ما</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>ای یک شبه وصل از پی یکساله فراق</p></div>
<div class="m2"><p>باز آی، اگر تمام شد لایش ما</p></div></div>

شمارهٔ ۵

زان شب که نهاد روی بر بالش ما
هر شب به فلک همی رسد نالش ما
ای یک شبه وصل از پی یکساله فراق
باز آی اگر تمام شد لایش ما

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به یاد شب‌هایی می‌افتد که سر بر بالش محبوب گذاشته و از آن زمان به بعد هر شب بر افلاک ناله‌اش می‌رسد. او به محبوبش می‌گوید که ای کسی که به راحتی یک شب به وصالش رسیده، برگرد و اگر این دورانی که در جدایی سپری شده، به پایان رسیده باشد، ما هم حاضر به آشتی هستیم.

شمارهٔ ۳

شمارهٔ ۴

هوش مصنوعی: از شبی که سر بر بالش نهادیم، هر شب ناله‌های ما به آسمان می‌رسد.

زان شب که نهاد روی بر بالش ما

هر شب به فلک همی رسد نالش ما

هوش مصنوعی: ای معشوقی که در یک شب به وصل رسیده‌ای، به خاطر فراق طولانی یک ساله‌ام برگرد. اگر این درد و رنج من به پایان رسیده باشد، بی‌صبرانه منتظرم تا دوباره تو را ببینم.

ای یک شبه وصل از پی یکساله فراق

باز آی، اگر تمام شد لایش ما

شمارهٔ ۴

اطلاعات

برگردان به زبان ساده

حاشیه ها