اثیر اخسیکتی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۳۸

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>روزم همه چون شب آمد، از درد فراق</p></div>
<div class="m2"><p>لفظم همه یارب آمد، از درد فراق</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>و آن جان، که لبالب آمد از درد فراق</p></div>
<div class="m2"><p>دریاب، که بر لب آمد از درد فراق</p></div></div>

دیوان اثیرالدین آخسیکتی به اهتمام رکن الدین همایون فرخ - اثیرالدین آخسیکتی - تصویر ۲۵

شمارهٔ ۳۹

روزم همه چون شب آمد از درد فراق
لفظم همه یارب آمد از درد فراق
و آن جان که لبالب آمد از درد فراق
دریاب که بر لب آمد از درد فراق

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر از درد فراق و جدایی سخن می‌گوید. او بیان می‌کند که روزش مانند شب شده و هر کلامش پر از ناله و درد است. او از جانش سخن می‌گوید که از شدت این احساسات پر شده و به شدت به درخواست کمک از معشوق خود می‌پردازد. به طور کلی، این شعر غم و اندوه ناشی از دوری و فراق را به تصویر می‌کشد.

شمارهٔ ۳۷

شمارهٔ ۳۸

هوش مصنوعی: روز من به شب شبیه شده است، به خاطر درد جدایی، کلمات من همه زاری برای بازگشت محبوب است.

روزم همه چون شب آمد، از درد فراق

لفظم همه یارب آمد، از درد فراق

هوش مصنوعی: این دل، که از غم دوری پر شده، احساساتش را به وضوح نشان می‌دهد و به شدت از درد جدایی رنج می‌برد.

و آن جان، که لبالب آمد از درد فراق

دریاب، که بر لب آمد از درد فراق

شمارهٔ ۳۸

اطلاعات

برگردان به زبان ساده